هوش مصنوعی: از زمانی که به عشق گلی دل باختم، تعدادی خار به دلم آمده و به همین خاطر در میان باغچۀ گل‌ها، غمگین و زخم‌خورده به نظر می‌رسم.

هوش مصنوعی: من به سر زلف بلندی دست زده‌ام و هر کدام از تارهای آن مرا به گرفتاری‌هایی کشانده است.

هوش مصنوعی: هر بار که به چشمان آن نرگس بیمار می‌نگرم، هر تار موی من آمادهٔ تحمل درد و رنجی است که پیش روی من است.

هوش مصنوعی: چشمش به خاطر مستی خواب صبح، دیگر نمی‌تواند صدای نالهٔ بیداری را بشنود.

هوش مصنوعی: ای کسی که در هر گوشه، روح‌نفس لمس شده‌ای وجود دارد، چرا اینقدر از حال و وضعیت بیماریت غافل هستی و بی‌توجهی می‌کنی؟

هوش مصنوعی: بهتر است که جانم را به خاطر درد تو فدای تو کنم، زیرا به خاطر پرستاری و رنجی که تحمل کرده‌ام، دیگر تاب این سختی را ندارم.

هوش مصنوعی: چرا برای رسیدن به تو آنقدر در تلاش بودم که همه چیز از دستم رفت؟ اگر نه، هر یک از اعضای بدنم با تو کارهای زیادی داشتند.

هوش مصنوعی: اوه، اگر نتوانم به خاطر عشق تو کاری انجام دهم، چون در دید دیگران رسوا شده‌ام و در میان جمعی به چشم می‌آیم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس جز چشمان تو چنین مست و هشیار را ندیده است، به‌ویژه زمانی که هشیاری را برای لحظه‌ای از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به هدف نهایی خود نمی‌رسد، مگر این که به دنبال تلاش و کوشش جمعی از دیگران باشد.