هوش مصنوعی: کسی که در عشق به مقام و جایگاه عالی نرسید، هرگز نتوانست از حال و وضعیت منصور آگاه شود.

هوش مصنوعی: هیچ تصویری از پرده هستی نمایان نشد که با نگاه به چهره تو، دیوارها از آن خالی نشوند.

هوش مصنوعی: کسی که لب‌های شیرین تو را بوسیده، طعم شکر را نچشیده است و آن که در آغوش تو خوابیده، هرگز بیدار نشده است.

هوش مصنوعی: هیچ گلی در تمام باغ وجود ندارد که به زیبایی و جذابیت گل تو باشد و به یاد تو بر سر بازار نیامده باشد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس حال دل‌های پریشان را نمی‌داند مگر آن کسی که در حلقه‌ی موی تو افتاده و اسیر شده است.

هوش مصنوعی: هر چه دیگران گفتند، بارها و بارها در ذهنم تکرار شد، اما نکتهٔ توحید چیزی است که هیچ‌گاه تکرار نشد.

هوش مصنوعی: اگر نتوانستم از غم دیرینه‌ام بگویم، مرا ببخشید؛ چون فرصتی برای صحبت کردن با او پیش نیامد.

هوش مصنوعی: آن کسی که از پیاله‌ی شراب ما نوشید، به قدری مست شد که دیگر هشیار نماند.

هوش مصنوعی: کسی که در جمع اهل خوش‌گذرانی و دور همی‌های بی‌پروا نشسته باشد، به راز و اسرار حقیقی و معنوی در مکان‌های مقدس دست نخواهد یافت.

هوش مصنوعی: زلف معشوق به زاهد طعنه‌ای می‌زند و می‌گوید که چه حیف است که این رشته تسبیح، به جای اینکه به دور کمر ببندد، همچنان در دستان زاهد است. این اشاره‌ای است به بی‌فایده بودن عبادت خشک و بدون عشق، و به نوعی نشان‌دهندهٔ زیبایی و جذابیت دنیای عشق است که ممکن است به عمر یک رشته تسبیح می‌ارزد.

هوش مصنوعی: هر کسی که درد و غم را از دلش حس نکرده و اشک نریخته، نمی‌تواند روشنایی و زیبایی‌های واقعی را ببیند.