هوش مصنوعی: هر کسی که به آستانه مرگ نزدیک می‌شود، از حقیقتی باخبر می‌شود و هر فردی که از بین می‌رود، به واقعیتی پی می‌برد که پیش از آن از آن بی‌خبر بود.

هوش مصنوعی: هر دوستی که برایم ایجاد شد، به نوعی به من آسیب رساند و هر دردی که کشیدم، از چشمانم اشک ریخت.

هوش مصنوعی: گل سنبل به خاطر عطر زلفت بی‌تاب و بی‌قراری کرده و نرگس به یاد چشمانت بیمار و ناتوان شده است.

هوش مصنوعی: من در توصیف تار مویت حتی یک کلمه نگفتم، با وجود اینکه هر تار موی من خودش سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: از زیبایی و جذابیت تو، ما نیز به حالت شگفت‌انگیزی در آمده‌ایم. اگر تو مانند سامری باشی، می‌توانیم به هر شکل و حالتی درآییم، حتی مانند گوساله.

هوش مصنوعی: روزی که خواسته‌ام را از کعبه و کلیسا طلب کردم، به جایی رسیدم که سجده‌گاه من همان خاک آستان شد.

هوش مصنوعی: زاهد شهر که دیروز در مورد بزرگی و مقام خود صحبت می‌کرد و به داشتن سلطنت می‌بالید، امروز به عنوان نگهبان در کوی محبوب ما ایستاده است.

هوش مصنوعی: در اطراف چشم ساقی خوشبخت و جوان، کسی راست و درست ایستاده که به واسطه‌ی نوشیدن جام باقی، در پیری به جوانی بازگشته است.

هوش مصنوعی: فرش شادی را بگسترانید، مانند نسیم بهاری که فضای باغ را پر از زندگی می‌کند و تصویر باغ را زیباتر می‌سازد.

هوش مصنوعی: ما از نعمت و لطف خداوند، از موقعیت پایین از چیزی خواستیم که به مقام بزرگ و عالی برسیم. هر کسی که خدمت و بندگی خدا را انجام داد، در نهایت به مقام والایی دست پیدا کرد.

هوش مصنوعی: در باغ عشق، باصدای ناله‌ات مرا آزار نده، چرا که پرنده‌ای که آوازش را آغاز کرده، هرگز نمی‌تواند خاموش بماند.

هوش مصنوعی: گفتی لحظه‌ای از گریه رهایی پیدا کن؛ اما نمی‌توان به چشمی که به شدت اشک ریخته، نگریست.