هوش مصنوعی: فریاد می‌زنم که دیگر یادم نمی‌آید خونم را، چون وقتی به چهره قاتل نگاه کردم.

هوش مصنوعی: فرزند آدم به این شیوه وجود ندارد، تو نه حوری هستی و نه موجودی از پریان.

هوش مصنوعی: کسی به دل من آتش زد که باعث شد تو از خانه‌ام بیرون بروی.

هوش مصنوعی: وقتی که موهای پرشکنت را باز کردی، عشق من هیچ مشکلی را حل نکرد.

هوش مصنوعی: تا وقتی که دانهٔ خال تو نمایان شود، جان من که به راحتی از بین رفته، همچون خرمنی از ذرت به باد رفته است.

هوش مصنوعی: تعلق و وابستگی واقعی به تو، مانند بستن راهی است که بر سر آزادی است. در حقیقت، با تسلیم شدن به تو، مانند یک درخت سرو، آزاد هستم.

هوش مصنوعی: عشق تو در برابر عهد و پیمان‌های تو، مانند ساختاری ضعیف و بی‌اساس است.

هوش مصنوعی: تو هیچ تلاشی نکردی تا دل ویران شده‌ام را آباد کنی و از کینه‌هایی که در دلم دارم، سرنخی به من ندادی.

هوش مصنوعی: من تنها بودم و صدای ناله‌ای شنیدم که هیچ تأثیری نداشت و حتی فریاد زدن هم بی‌فایده بود.