هوش مصنوعی: موهای مشکی و خوشبویت را نریز و به تماشا بنشین، دل‌های پریشان و بی‌قرار خود را ببین.

هوش مصنوعی: من جانم را به تو تقدیم کردم و لبانت را بوسیدم، اما در نهایت هیچ چیز به دست نیاوردم.

هوش مصنوعی: می‌توان با سخنان زشت و ناپسند بر شیرینی کلام خود و درد دل خود تأثیر گذاشت.

هوش مصنوعی: دل من در زمانه‌ای که آن زلف و گوش‌های زیبا در کنارم بود، صبح و شام خود را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: در آغاز عشق، من به خاطر آن عشق جان سپردم، ولی من به خوش‌شانسی‌ام که به این سرنوشت خوش انجامیده‌ام، افتخار می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای معلم، بهتر است که زبانت را از پندهای من بازداری، زیرا من دیگر سؤال نکردم و به جستجو ادامه نمی‌دهم.

هوش مصنوعی: از خیال زیبایی و جذابیت موهای او، ایمان و اعتقادات خود را ترک کردم و به نوعی به کفر گراوییدم.

هوش مصنوعی: در روزی که عاشق زلف او شدم، خواسته‌ام این بود که روزهایم را با آشفتگی و بی‌قراری سپری کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق، از من دنبال نام و نشانه‌ای نگرد؛ چرا که من حتی نشانه و نام خودم را گم کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در دل خود آتش عشق را جانکاه احساس کردم، اما هیچ‌گاه نتوانستم از ذهن خود آن خیال ناپاک را دور کنم.