هوش مصنوعی: اتصال به تو برای دل‌های دانا و عاقل ممکن نیست، و لذت از لبت برای کسی که دلی شکسته دارد، فراهم نمی‌شود.

هوش مصنوعی: شکر خدا که به خاطر زیبایی و جذابیت تو، هیچ گونه بار و مسئولیتی بر دوش من نیست.

هوش مصنوعی: از ناله و غمگینی پرنده‌های گلستان پیداست که هیچ کس در دل خود از درد و غم آنها خبری ندارد و همه بی‌خبرند.

هوش مصنوعی: فریاد می‌زنم که در این سفر عشق، جز اشک شب و آه سحرگاه، همراه دیگری ندارم.

هوش مصنوعی: در مسیر دشوار جستجوی خواسته‌ها، گم شدم؛ زیرا در این وضعیت کسی نیست که مرا راهنمایی کند.

هوش مصنوعی: زمانی که آن معشوق زیبا از پشت پرده بیرون آمد، آسمان گفت واقعاً در این دنیای پر از پرده، چنین زیبایی بی‌نظیری وجود ندارد.

هوش مصنوعی: گفتی چه چیزی برای خریدن لعل زیبایت داری، جز اشک‌هایی که به خاطر آن ریخته‌ام. گران‌بهاتر از آن چیزی در دست من نیست.

هوش مصنوعی: تا زمانی که خودت را آماده نسازی، نمی‌توانی به عشق و زیبایی‌اش نزدیک شوی. هیچ‌کس نمی‌تواند به مشکل کسی دیگری کمک کند.

هوش مصنوعی: در جایی که به خرابات (محل‌های شراب‌خواری) وارد شدم، به نقطه‌ای رسیدم که دیگر نشانی از کارهای شگفت‌انگیز و کرامت‌های دست‌فروشان وجود ندارد.

هوش مصنوعی: غیر از درد و مشکلاتی که کشیدم، چیزی به دست نیاوردم. افسوس که حتی در غفلت و بی‌خبری هم خبری از خوشی نیست.

هوش مصنوعی: در نهایت، احساس شرم و ناراحتی که از دل پرتنش و تنگش برمی‌خیزد، او را به این فکر می‌اندازد که در واقع از تنگی و سختی دیگران خبری نیست و آنچه او تجربه کرده، احتمالا فقط به خاطر محدودیت‌های خودش بوده است.