هوش مصنوعی: درد و رنجی که از عشق محبوب ناشی می‌شود، به نوعی درمان و تسکین‌دهنده است. انگار که وجود این درد به نوعی ناپیداست و در عین حال، این رنج و زحمت در عشق، خود به نوعی آرامش و آسایش می‌آورد.

هوش مصنوعی: عشق در حال درگیر شدن با مشکلات و چالش‌ها است و ما نیز در عذاب و رنج ناشی از جدایی به سر می‌بریم. در این شرایط، به نظر می‌رسد که وجود ما بی‌فایده و خالی است.

هوش مصنوعی: محل طلوع خورشید زیبایی، جایی است که نور عشق را نشر می‌دهد. هر دو، مانند چاکی در گریبان، به هم پیوسته‌اند و گویی هیچ‌یک از آن‌ها وجود ندارند.

هوش مصنوعی: چشم‌های ساقی به خاطر مستی، خواب‌آلود هستند و صدای چنگ نوازنده بر روی رباب، گویی در دور دستی به گوش می‌رسد؛ این در حالی است که کسانی که دور و بر می‌چرخند به نظر می‌رسد که هیچ چیزی را نمی‌بینند و در واقع هیچ وجودی ندارد.

هوش مصنوعی: نگاه پنهان ساقی، زیبایی آشکار جام را به شکلی دلربا نشان می‌دهد، به طوری که ترکیب این جذابیت‌ها به حس ناپیدایی و عینی بودن توصیف می‌شود؛ گویی چیزی که وجود دارد، در واقع وجود ندارد.

هوش مصنوعی: زلف‌های خوشبو و خوش‌عطر او در زندگی من مانند عطر که در فضا پخش می‌شود، وجود دارد و زیبایی گونه‌های او به قدری زیاد است که انگار بینایی من چیزی را نمی‌بیند و فقط آن زیبایی را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: به تدریج چهره زیبایی دنیا تحت تأثیر قرار گرفته است. گویی این زیبایی مانند موریانه‌ای است که ناشی از قدرتی بزرگ (فر سلیمان) است، اما در عین حال موجودی ناپیدا به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: وقتی نسیم موهای او را از هم جدا کرد، دل‌ها مانند یک دفتر نامنظم و درهم شده به نظر رسید، انگار که وجودی ندارند.

هوش مصنوعی: هرگاه چشم به زیبایی چهره ی دوست بیفکنم، نور آن چهره به قدری درخشان است که خورشید را کم رنگ و ناپیدا می‌کند. گویی خورشید وجود ندارد و تمام روشنایی در چهره او خلاصه شده است.