هوش مصنوعی: من کجا می‌توانم به آن مقام عالی برسم؟ کجا می‌توانم به وصال محبوبی همچون دریا دست یابم؟ و کجا می‌توانم در میان این گرداب حیرت و غفلت قرار بگیرم؟

هوش مصنوعی: دل من در انتظار دیدار تو به شدت بی‌تاب شده است. این کجا و آن وعده‌ی وصالی که از تو داده شده کجاست؟

هوش مصنوعی: گاهی به خودم می‌گویم که آیا می‌توانم کسی را که در خواب می‌بینم آرامش دهم؟ اما واقعاً آرامش چیست؟ صبر کجاست و خواب چه معنایی دارد؟

هوش مصنوعی: بمان چند روزی، شاید به آرزویت برسی. کجا می‌روی، ای جان، که با این سرعت می‌تازی؟

هوش مصنوعی: بیا، بیا که بدون تو کتاب خدا احساس تنهایی می‌کند. جایی که دانش وجود نداشته باشد، کتاب هم معنی ندارد.

هوش مصنوعی: این بیت به مقایسه‌ ای بین علم و دانش انسان‌ها اشاره دارد. شاعر از تناسب نامناسب بین علم خود و دانش دیگران سخن می‌گوید. او به نوعی می‌گوید که علم و دانش او مانند نور چراغی کوچک است، در حالی که شخصیت و دانش دیگران به اندازه‌ روشنایی خورشید بزرگ و باعظمت است. به عبارت دیگر، شاعر خود را ناچیز و محدود در برابر علم و دانش عظیم و بی‌پایان می‌بیند و نمی‌تواند آن را با علم خود مقایسه کند.

هوش مصنوعی: از دانش و آگاهی‌ام نوری بفرست تا ببینم کدام مسیر اشتباه است و کدام مسیر درست.

هوش مصنوعی: چشمان ما همچون سرمه‌ای است که به پای درگاه شما می‌چسبد، حالا نمی‌دانیم به کجا برویم، لطفاً بفرمایید که ما به کجا باید برویم.

هوش مصنوعی: در هر سو به دنبال او می‌روم، اما نتیجه‌ای نمی‌بینم. در حالی که او در حال بهره‌وری از خوبی‌هاست، من در حال تباهی و ویرانی‌ام.