فیض کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از شرم گناه شاید از خون گریم</p></div>
<div class="m2"><p>از ابر بهار بر خود افزون گریم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اشکی باید که نامه‌ام شسته شود</p></div>
<div class="m2"><p>چون عمر وفا نمی‌کند چون گریم</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۴۱

از شرم گناه شاید از خون گریم
از ابر بهار بر خود افزون گریم
اشکی باید که نامه ام شسته شود
چون عمر وفا نمی کند چون گریم

هوش مصنوعی: شاعر از احساس عذاب وجدان و شرم ناشی از گناه سخن می‌گوید. او می‌خواهد با گریه کردن از بار گناهانش رهایی یابد و با اشک‌ها نامه‌اش را که نماد زندگی‌اش است، پاک کند. او به این درک می‌رسد که عمر نمی‌تواند همیشه به او وفا کند، بنابراین گریه و ابراز احساساتش را ضروری می‌داند.

رباعی شمارهٔ ۳۹

رباعی شمارهٔ ۴۰

هوش مصنوعی: شاید به خاطر گناه‌هایم آن‌قدر شرمنده شوم که از چشمانم اشک بریزد و مانند باران بهاری بر خود ببارم.

از شرم گناه شاید از خون گریم

از ابر بهار بر خود افزون گریم

هوش مصنوعی: باید اشکی بریزم تا نوشته‌هایم پاک شود، زیرا عمر به انسان وفا نمی‌کند، مثل گریه‌ام.

اشکی باید که نامه‌ام شسته شود

چون عمر وفا نمی‌کند چون گریم

رباعی شمارهٔ ۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده