فیض کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از لذت عیش اینجهان سرد شدم</p></div>
<div class="m2"><p>در آرزوی اجل همه درد شدم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چندی چو زنان برنگ و بو بودم شاد</p></div>
<div class="m2"><p>آخر بیقین آخرت مرد شدم</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۳۱

از لذت عیش اینجهان سرد شدم
در آرزوی اجل همه درد شدم
چندی چو زنان برنگ و بو بودم شاد
آخر بیقین آخرت مرد شدم

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از لذت‌های دنیا خسته و سرد شده و به فکر مرگ و روز پایان زندگی افتاده است. او مدتی به شادی و زیبایی‌های دنیا مشغول بود، اما نهایتاً به حقیقت مرگ رسیده و احساس پژمردگی و درد کرده است.

رباعی شمارهٔ ۲۹

رباعی شمارهٔ ۳۰

هوش مصنوعی: از لذت‌های این دنیا سیر شدم و به آرزوی مرگ، تمام دردها را بر دوش کشیدم.

از لذت عیش اینجهان سرد شدم

در آرزوی اجل همه درد شدم

هوش مصنوعی: مدتی به زیبایی و خوشبویی مانند زنان زندگی کردم و خوشحال بودم، اما در نهایت با اطمینان می‌گویم که در آخر به مرگ رسیدم.

چندی چو زنان برنگ و بو بودم شاد

رباعی شمارهٔ ۳۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها