هوش مصنوعی: خوشحالم وقتی که جانم، به سراغم می‌آیی و در این خانه غم و دوری حضور پیدا می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر شب غم و جدایی را پشت سر بگذاری، روزی خواهد آمد که همچون خورشید درخشان و تابان در زندگی‌ام نمایان خواهی شد.

هوش مصنوعی: ای مایهٔ درمان، لحظه‌ای به کنار این غریب و دردمند بیا و او را تسلی بده.

هوش مصنوعی: اگر کسی سرش پایین است و به خاک افتاده، تو می‌توانی او را با محبت و لطف خود از این حالت بیرون بیاوری و به او کمک کنی تا دوباره به حالت قبلی برگردد.

هوش مصنوعی: به پای تو جانم را با شادی فدا می‌کنم اگر گرم در کلبهٔ غم‌هایت بیایی.

هوش مصنوعی: در آتش عشق، دلی را برای تو آماده می‌کنم، ای جانم. بیا و از آتش سوزان درونم، وارد وجودم شو.

هوش مصنوعی: به نظر نمی‌رسد که هیچ چیز در این دو جهان برایم اهمیت داشته باشد، وقتی که تو با چشمان گریانم وارد می‌شوی.

هوش مصنوعی: نمی‌دانستم که این کار سخت است، فکر می‌کردم که به راحتی انجام می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر جان خود را در مسیر محبوب فدای کنی، در نتیجه از خوشی‌های وصال ابدی بهره‌مند خواهی شد.