هوش مصنوعی: ای روی خوش‌رخ، چرا به سمت من نمی‌آیی؟ با همه مهربان هستی، ولی با دل من مهربانی نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: با همه افراد به خاطر محبت و دوستی در ارتباط و همصحبت می‌شوی، اما وقتی که به ما می‌رسد، با رویی سرد و بی‌اعتنا رفتار می‌کنی.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه دستم به دور کمرم است و از گل و زیبایی سرشارم، در دل خسته‌ام جز درد و رنج هیچ چیز نمی‌احساسم.

هوش مصنوعی: اگر بگویی جانم را فدای تو می‌کنم، من همیشه به تو توجه می‌کنم؛ اما اکنون که جانم به لب رسیده، تو به وعده‌ات وفا نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: آه و ناله‌ام به آسمان رسید و از خارج از مکان به گوش می‌رسد. من به خاطر غم تو در آتش سوختم، چرا به من رحم نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: دلِ من از درد و غم به شدت گریه می‌کند و جانم به خاطر این احساسات از تنم جدا شده است. ای کاش می‌توانستی کاری انجام دهی!

هوش مصنوعی: عمر به سرعت گذشته و تو هیچ کاری که خدا از تو خواسته انجام نداده‌ای، و این چند روزی که باقی مانده را هم برای قضا و بیهودگی صرف نمی‌کنی.