هوش مصنوعی: از من جدا شد آن دوستِ روحانی و اکنون در فراق او، اسیر مشکلات و دردهای جسمانی شده‌ام.

هوش مصنوعی: دوست رفت و در دل من حسرتی باقی ماند، به یاد او و یادگاری از گفت‌وگوهای نهانی که با هم داشتیم.

هوش مصنوعی: روشنایی چشمم از دست رفت و دنیا تاریک شد، نه شب را می‌شناسم و نه روز را، از شدت پریشانی و سردرگمی.

هوش مصنوعی: روزی دوباره به دیدار او خواهم رفت و چهره‌اش را که پر از نور و روشنی است، مشاهده خواهم کرد.

هوش مصنوعی: شاید دوباره بتوانم چهره‌ی زیبا و خجسته‌اش را ببینم و به وصل او برسم؛ اینکه او نیز مرا به وصال خود بپذیرد.

هوش مصنوعی: در درون خود با زیبایی و جذبه‌اش، نگاه من را به سویش جلب می‌کند و من به خاطر آن چشمان مانند سرمه‌اش، محو تماشای او می‌شوم.

هوش مصنوعی: وقتی به زیبایی‌های او نگاه می‌کنم، چشمم روشن می‌شود و با شنیدن کلماتش، شادی و نشاط را به دل می‌آورم.

هوش مصنوعی: بیا تا با هم به وصل و نزدیکی بپردازیم، زیرا می‌خواهم زندگی را از نو آغاز کنم. دوری و جدایی را از من دور کن که برایم سخت و طاقت‌فرسا شده است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نفس می‌کشم، خبر خوش وصالی در راه است که به زودی از این خانهٔ فانی رحلت خواهم کرد.