هوش مصنوعی: من با تو آشنا شدم و از هر دو جهان بیگانه شدم، وقتی تو دوست من شدی، دل و جانم هم بیگانه شدند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به بیان احساس خویش می‌پردازد. او می‌گوید که می‌خواسته از عشق و محبت سخن بگوید، اما نتوانسته و زبانش بند آمده است. در عین حال، او به وضوح نشان می‌دهد که عشق او چون غیور است و نمی‌خواهد احساساتش را به کسی غیر از معشوقش ابراز کند. این احساسات عمیق و درونی او به گونه‌ای است که حتی کلام نیز نمی‌تواند آن را بیان کند.

هوش مصنوعی: وقتی به یاد تو می‌افتم، از خودم دور می‌شوم و وقتی که تو را می‌شناسم، احساس می‌کنم که دیگران برایم غریبه‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی نام تو را بر زبان می‌آورم، افرادی که غریبه هستند نمی‌توانند به درستی آن را درک کنند و احساس می‌کنم که کلامم مانند زبانی ناشناخته به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی به خیال خود می‌روم، بدون اینکه متوجه باشم، به این فکر می‌کنم که هر یک از ما چه چیزی درباره دیگری می‌گوید، در حالی که ما برای یکدیگر مانند بیگانگان هستیم.

هوش مصنوعی: از سر کوچه‌ات نشانی خواستم، اما کسی گفت که در آنجا که او هست، نشانی از بیگانه وجود دارد.

هوش مصنوعی: من در جستجوی کسی هستم که بتوانم از او درباره حال و احوال معشوق بپرسم، اما در این راه به کسانی برخورده‌ام که هیچ چیز از او نمی‌دانند و بی‌خبر از عشق و احساسات هستند.

هوش مصنوعی: در جایگاه بزرگ و مقدس هیچ‌کس قدم نگذاشته است. اکنون زمانی است که نباید سخن گفت و مکانی وجود ندارد برای بیگانگان.

هوش مصنوعی: دیدم که جان من به خاطر عشق او به شدت در درد و رنج است. او گفت که خوشبختی و لذت واقعی تنها در آشنایی با عشق است، نه در ادعاهای بی‌اساس دیگران.