هوش مصنوعی: چه کسی را خوش می‌آید که بر من بیچاره جفا شود؟ تو که هستی و چه فکرها و تدبیرهایی درباره‌ی این کار خدا انجام می‌دهی؟ افسوس!

هوش مصنوعی: معدن محبت و وفا از کسی است که از او ظلم و ستم دور است. هیچ‌گاه این مسائل از تو برنمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: ما در انتظار وعدهٔ دیدار هستیم و امید داریم که آن ملاقات در فصل بهار رخ دهد، اما زمانی که بهار می‌رسد، هیچ چیزی از آن وعدهٔ ملاقات به یادمان نمی‌آید.

هوش مصنوعی: تو بر من زخم می‌زنی و دست من را آلوده می‌کنی، پس خواهید دید که در این‌باره چه می‌گویند و ما چه صحبتی خواهیم کرد.

هوش مصنوعی: دل من به شدت با ناله و گله آشنا شده است، به طوری که وقتی روزی به خاک می‌رود، از آن جز صدای نی نمی‌روید.

هوش مصنوعی: من نوشیدنی تلخ و ناخوشایندی از انگور نمی‌خواهم، بلکه می‌خواهم به طور مداوم از لب‌های شیرین تو لذت ببرم.

هوش مصنوعی: اگر فرصتی پیش بیاید که جرعه‌ای از لب‌های تو بنوشم، تا ابد موی من همه نشان‌دهنده‌ی عاشق بودن من خواهد بود و همه خواهند گفت که من intoxicated از عشق تو هستم.

هوش مصنوعی: اگر بر روی خاک من عبوری کنی، با شادی و رقص برخواهم خاست و از شوق نعره‌ای سر خواهم داد که "یا حی، یا حی".

هوش مصنوعی: ای فیض، به شوقی و شور و هیاهو بپرداز، زیرا ناگاه از سمتی یا از دنیای دیگری به تو می‌رسد که من هم آمده‌ام و این لحظه شگفت‌انگیز را به جشن می‌نشینم.