هوش مصنوعی: ای دوست، بیایید که دیگر توانم اندازه‌ای نیست و جان و دل و دینی که دارم به خاطر اشتیاقم به شما به تنگ آمده است.

هوش مصنوعی: شب‌ها تا چه زمانی باید ستاره‌ها را بشمارم، در حالی که تمام وجودم به این سقف قدیمی اختصاص یافته است.

روح، از تفکر بازمانده است و بدن، دچار بی‌عملی شده. بار بدن بر دوش روح، سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: دیگر نه توانایی انتظار هست و نه قدرت در بدن اعضای رئیسه روح، انگار که به نوعی به بی‌خبری رسیده‌اند.

هوش مصنوعی: بدن من از هم جدا شده و مانند کاغذی که ورق‌هایش پراکنده شده، به هم ریخته و بی‌نظم است.

هوش مصنوعی: شخصی به خاطر ناتوانی در بیان احساساتش، به حرکات و اشاره‌های خود اتکا دارد. او می‌گوید که چشمانش به مانند زبانی سخن می‌گوید و با حرکات دستش احساساتش را منتقل می‌کند. در این حالت، او نمی‌تواند به راحتی صحبت کند و احساساتش را تنها از طریق حرکات خود بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: مدتی بود که در کنار غم و شادی بودم، اما حالا هر نوشیدنی که می‌نوشم به غم تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: حالی دارم که هر کس بر من می‌گذرد، وقتی مرا می‌بیند، تمام وجودش مملو از محبت و شفقت می‌شود.

هوش مصنوعی: ای فیض، بیا و از عظمت خود کم کن، تن خود را برای این کار آماده کن. این حالت نشان‌دهنده این است که جان از خود گذشته و به رشد و شکوفایی رسیده است.

هوش مصنوعی: این تاریکی ظاهری باعث شده که روح باطن روشن شود و به واسطه مدح و ستایش، نورانی گردد.