هوش مصنوعی: ای خدا، از این همه بخشش‌ها و لطف‌هایی که نثارم کرده‌ای شرمنده‌ام. این شرم و خجالت بر من افزون می‌شود و نمی‌دانم چگونه می‌توانم در مقابل الطاف تو نافرمانی کنم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی گناهانم را ببخشی، از بزرگواری خودت شکرگزار می‌شوم و از خجالت در برابر رحمت تو آب می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی احساسم را بسنجی، وای بر من! چگونه می‌توانم بار سنگین عشق تو را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: گاهی فکر می‌کنم شاید این ذره کوچک اصلاً در محاسبات مهم نیست، اما وقتی به ذره فکر می‌کنم، می‌بینم که کارش در قلمرو توست.

هوش مصنوعی: هرچه که هستم و هر ویژگی‌ای که دارم، به خاطر تو و برای توست. ای خداوندی که بی‌نیاز هستی، من در عین حال نمایانگر خشم تو و یا نشانه‌ای از بخشش تو هستم.

هوش مصنوعی: هر آنچه که دارم، از تو دارم و خودم هیچ ندارم. من هیچ چیز نیستم جز این که در احسان و خوبی تو غرق شده‌ام.

هوش مصنوعی: رحمت و برکات بی‌پایان تو هیچ حد و مرزی ندارند. پس او را محترم بشمار، زیرا که نمی‌توان فهمید او چه کسی است یا چیست. تا زمانی که بر عظمت و شأن تو سخن بگوید، به او اعتبار بده.

هوش مصنوعی: کسی نمی‌تواند به خوبی شکرگزاری از نعمت‌های تو را انجام دهد، چرا که هر نعمتی که داشته باشیم خود نشان‌دهندهٔ رحمت و برکت توست.