هوش مصنوعی: ای ساقی، از دنیای دیگر بادهٔ جان را به من بده، تا جرعه جرعه بنوشم و بخاطر دل خود، قوتی به روانم ببخشم.

هوش مصنوعی: شراب زندگی را از چشمهٔ زلال حقیقت بریز تا هر کسی با آن پیاله‌ای از جانش را پر کند.

هوش مصنوعی: این بیت به ما می‌گوید که در وجود ما از این دنیا چیزی باقی نمانده است. پس بهتر است که شربتی از جان و زندگی‌امان به ما بدهند تا همچون آب روان از گلویمان جاری شود. اشاره به این دارد که زندگی اگر به درستی جاری شود، مانند آب گوارا و زنده است.

هوش مصنوعی: ای محبوب، به سوی من بیا ای ساقی همیشه‌گان، ای پزشک من! تا من بتوانم از آن لب‌های تو جرعه‌ای بنوشم و جانم را تازه کنم.

هوش مصنوعی: گاهی از چشم زیبای تو شراب می‌نوشم و مانند یک جام، به آرامی می‌چشم. گاهی هم از آن لب و دهانت، سرمست و شاداب می‌شوم، مانند آب که از سبو جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: پیاله‌ای در دست ندارم تا از آن می بنوشم. از فنجان نمی‌نوشم. سرم را پایین می‌اندازم و از آن دیگ جوشان، باده‌ای به من بده.

هوش مصنوعی: من دیگر دروغ نمی‌گویم، که بعد از این به تو خم را نمایان کنم. دیگر نمی‌توانم بنده‌ای را به خاطر شراب نهان در هر سبویی آزمایش کنم.

هوش مصنوعی: حالم را ببین که چگونه به خاطر جدایی از تو سرشکسته شده‌ام؛ از قلبم، اشک‌ها به شکل رود جاری است.

هوش مصنوعی: در غم تو آنقدر اشک ریختم که هر کسی که دلش آتشین بود، از آن شیوه‌ای که من گریستم، دلش پر از غم و اندوه شد.