هوش مصنوعی: در منطقه‌ای مقدس و روحانی، بار گناه و ننگ بدن را نمی‌توان تحمل کرد. ای خدا، این ننگ را از وجود پاک من دور کن.

هوش مصنوعی: تا کی باید بر بدن خود زخم و بخیه بزنیم؟ آیا کسی هست که بار سنگین زندگی را از دوش خود برداشته باشد؟

هوش مصنوعی: شاید اشتباه کرده‌ام که بدون بدن نمی‌توان به کمال رسید؛ چون برای دستیابی به روح کامل، باید مدتی را به تحمل درد و رنج بدن گذراند.

هوش مصنوعی: اگر وجود جسم نبود، چگونه می‌توانستی علم و دانش را کسب کنی؟ و اگر بدن نمی‌بود، چگونه می‌توانستی جانت را در دنیای بهشتی آرام و راحت شناخته و تجربه کنی؟

هوش مصنوعی: این شعر به اهمیت تلاش و کوشش در زندگی اشاره دارد. به این معنی که انسان باید در کسب مهارت‌ها و کمالات تلاش کند، چون کمال روحی و شخصیت به تمام وجود او مرتبط است. به عبارتی، برای بهتر شدن و رشد شخصی، بسیار مهم است که به پرورش و یادگیری مستمر بپردازیم.

هوش مصنوعی: این بیت به معنای این است که جسم انسان مانند مرکبی است که روح را در سفر سختی به آخرت همراهی می‌کند. در این مسیر، انسان ناگزیر به مراقبت و نگهداری از این مرکب (تن) است، زیرا برای طی کردن این راه دشوار، نیاز به سلامت و نگهداری دارد.

هوش مصنوعی: هرچند که روح من قبل از سفر از درد و رنج جسم آسوده بود، اما در درون خود، شگفتی و حس خودخواهی من و تو به طور پنهان وجود داشت.

هوش مصنوعی: انسان در برابر سختی‌ها و مشکلات زندگی به خضوع و ناتوانی و رنج و صبر می‌رسد و از این طریق به تجره و دانایی و درک عمیق‌تر دست پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: پرنده دوباره در مکان قدیمی‌اش آرام می‌گیرد، پس از آنکه از آزارهای جسمی رهایی یافته است و از خودخواهی‌ها آزاد شده.

هوش مصنوعی: جان من، صبر کن که در نهایت، جان ما قربانی تن ما خواهد شد و مدتی دیگر از این رنج‌ها خواهیم گذشت.