هوش مصنوعی: اگر روزی شب باشد و آن ماه را مهمان کنیم، خود را در آشپزخانه مهمانش قربانی خواهیم کرد.

هوش مصنوعی: ما خانه‌ای شایسته برای او نداریم جز دل، پس دل را با نور چهره‌اش روشن خواهیم کرد.

هوش مصنوعی: هدف ما فقط این است که عشق را در دیدار معشوق به او تقدیم کنیم. دل‌هایمان را قربانی می‌کنیم و سینه‌هایمان را برای او به آتش می‌کشیم.

هوش مصنوعی: ما باید در مهمانی کارهایی انجام دهیم که مطابق میل مهمان باشد و هر چیزی که او بخواهد، به او بدهیم.

هوش مصنوعی: اگر کسی خواهان نوشیدنی باشد، ما از دل‌مان خون می‌ریزیم و برای او فراهم می‌کنیم؛ و اگر او تشنگی گوارا دارد، چشمان‌مان را به اشک می‌آوریم تا او را سیراب کنیم.

هوش مصنوعی: ما آبی و نانی نداریم، اما آب و نان ما به دیگران وابسته است. اگر از نیاز به نان صحبت کنیم، خجالت‌زده می‌شویم.

هوش مصنوعی: زندگی و جان انسان چنان ارزشی ندارد که بتوان آن را فدای عشق و محبت کرد. دل از غم و اندوه پر شده و ما تنها می‌توانیم درباره جان و روح حرف بزنیم.

هوش مصنوعی: ما حد و مرزی برای خود نمی‌شناسیم که بخواهیم در برابر او سر فرود آوریم. وقتی فیض و نعمت او همچون غباری از راه او می‌ریزد، ما آماده‌ایم که هر آنچه داریم در این مسیر نثار کنیم.