هوش مصنوعی: زیبایی تو مانند نور آفتاب است که به درون خانه ما تابیده و خیال تو در شب‌ها مانند چراغی است که روشنی‌بخش منزل ما می‌شود.

هوش مصنوعی: به تدریج و آرام آرام، از جسم ما بهره‌برداری شد و عشق تو جان ما را به طور کامل فرا گرفت.

هوش مصنوعی: نباید فکر کنی که در جایی نشسته‌ام و بی‌کارم، دو جهان گذشته و هیچ‌کس حرکت ما را ندیده است.

هوش مصنوعی: دل من مانند آهنی است که تحت تاثیر عشق تو قرار دارد و قدرت جذب عشق تو را دارد. این احساس، همانند یک آهن‌ربای قوی، قدرتی خاص در زندگی‌ام ایجاد کرده است.

هوش مصنوعی: ما از کینه و دشمنی پاک هستیم و هیچ‌کس را به خودی خود دشمن نمی‌دانیم؛ بلکه دشمنی ما فقط بر اساس رفتارها و اعمال افراد شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: عمل نیک انجام بده و ثمر آن را مشاهده کن، زیرا هیچ کس دیگری جز ما به این هنر آگاه نیست.

هوش مصنوعی: اگر نبود کتاب معرفت ما و دعاهای جوشن ما، هزاران خطر و ترس برای ما وجود داشت.

هوش مصنوعی: دل باز و وسیع نمی‌شود با بردن اندک دیوانگی؛ بیا و از گنجینه‌ی معرفت ما، گوهری ببرد.

هوش مصنوعی: سخنان عالمانه همیشه از دل و اندیشه‌ی انسان‌ها سرچشمه می‌گیرد و کجا می‌توان گفت که دل از گفتن و بیان احساسات و اندیشه‌ها تهی شود؟

هوش مصنوعی: به این غنیمت بدان که این لحظه‌ای که با هم هستیم، تنها فرصتی است؛ چرا که پس از این، بجای دیدن و ملاقات ما، تنها صدای ما را خواهی شنید.

هوش مصنوعی: در این ابیات، گویا شاعر به یاد روزهایی می‌افتد که شادابی و سرزندگی جوانی را تجربه کرده است. اکنون که به زمان حال می‌نگرد، بر این موضوع افسوس می‌خورد که آن شادی و نشاط از میان رفته و جای آن را غم و تیره‌روزی گرفته است. شاعر از نابودی آن روزهای شاد و روشن در زندگی خود سخن می‌گوید و احساس می‌کند که دنیا برای او تاریک شده است.

هوش مصنوعی: بهار و باغ همچنان زیبا و پرگل است، اما چرا آواز خوش بلبلان در باغ ما خاموش شده است؟

هوش مصنوعی: ای دل، اگر در کنار گلزار ننشینم، یاد آن لاله‌رویی که خون ما بر گردن ماست را فراموش نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: ما در سطح پایین زمین بلاتکلیف و سرگردان مانده‌ایم، در حالی که جایگاه واقعی ما در اوج آسمان‌ها بود.

هوش مصنوعی: سکوت فیض، حرف قلبی است که پایانی ندارد و زبان ناتوان ما نمی‌تواند آن را بیان کند.