هوش مصنوعی: من دل خود را به عشق او سپردم تا او هم برای من غریبه شود. من از دو جهان خود را رنجاندم تا او به من نزدیک‌تر شود.

هوش مصنوعی: من عشق و محبت او را در جانم می‌نشانیدم تا بتواند محبت و وفا را به من بازگرداند و درد و رنجش را به جان می‌خریدم تا شاید در نهایت درمان من شود.

هوش مصنوعی: من ابتدا او را تماماً پر از عشق و وفا تصور کردم، اما اکنون می‌فهمم که او بی‌وفا است و رفتارش باعث زجر و درد من شده است.

هوش مصنوعی: من او را در اوج محبت و پرورش دادم تا روزی بتوانم او را در آغوش بگیرم. هیچ‌گاه فکر نمی‌کردم که او روزی تبدیل به مصیبت من شود.

هوش مصنوعی: گفتم که او هیچ‌کس دیگری را بر من بر نخواهد گزیند. چرا که گفته‌ام اگر روزی مدعی بیفتد، آن کس می‌تواند جای من قرار گیرد.

هوش مصنوعی: من به قدری غم را حس کرده‌ام که حالا تبدیل به خار شده‌ام، اما می‌خواهم که شادی و گل در ذهنم بارور شود. کاش می‌توانستم هرچه زودتر از این غم رهایی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: گفتم آیا ممکن است که در خدمت تو خیر و منفعتی وجود داشته باشد؟ او پاسخ داد: بله، اگر پاهای من به خاک بیفتد، این خاک هم می‌تواند تاج بزرگی برای سران شود.