هوش مصنوعی: تابش چهره‌ات را نشان بده تا روح زندگی مانند بهار شکوفا شود. تابش موهایت را نیز به نمایش بگذار تا شب دل مانند روز روشن و پر نور گردد.

هوش مصنوعی: تمام زیبایی و جذابیت تو را نمی‌توان تنها با یک نگاه دید، حتی اگر چشم دیگران به تماشای تو بیفتد و چهارچشمی تو را نظاره کنند.

هوش مصنوعی: ای ستاره‌ی درخشان یا هلال زیبای تو، به نمایش خود بپرداز که ماه کامل از شرم چشم‌پوشی می‌کند و خورشید احساس حقارت می‌کند.

هوش مصنوعی: من سر خود را در دستانم گذاشته‌ام و به دنبال وصالی هستم که بتواند جانم را به تو وصل کند و اختیارم را به دست گیرد.

هوش مصنوعی: برای دوستم حاضرم جانم را فدای او کنم، زیرا در این دنیا برای دوستی‌ام به سر می‌برم و زمانی که بدنم به غبار تبدیل شود، همچنان به خاطر او تلاش می‌کنم.

هوش مصنوعی: بیا که غم و اندوه شب‌های دوری را برایت بگویم، چرا که اگر غم در سینه‌ام بماند، به اندازه‌ی هزار غم بزرگ خواهد شد.

هوش مصنوعی: بیار و به آرامی به سخنان دل من گوش کن، چونکه وقتی که تو صدایم را بشنوی، گوشت به شنیدن لذت می‌برد.

هوش مصنوعی: وقتی لحظه‌ای شاد می‌شوم، از هر سو و جانب، ذکر «ان یکاد» می‌خوانم تا مبادا ناراحتی‌ای برایم پیش بیاید.

هوش مصنوعی: من و غم‌هایم دشمن یکدیگر هستیم. امیدوارم که در این نبرد، کار به درگیری و جنگ نکشد.

هوش مصنوعی: اگر در توصیف غم جدایی‌ات بگویم، آن‌قدر شعله‌وار و سوزان می‌شود که مانند آتش سرکش می‌گردد.

هوش مصنوعی: هنگامی که روح من از تنم جدا شود، دل من از غم می‌سوزد و درون این پیکر، شعله‌ای همچون شمع در گوری روشن خواهد ماند.

هوش مصنوعی: به نزد دوست برو و از نعمت‌های او به اندازه و حساب بهره‌مند شو. اگر به این نعمت‌ها توجه کنی و ناراحتی‌هایت را کم بشماری، غم‌هایت زیاد نمی‌شود.