هوش مصنوعی: اگر کسی را که به درگاه تو نیاز دارد، از این در می‌رانید، پس آن نیاز چگونه برآورده خواهد شد؟

هوش مصنوعی: من خود را مانند حلقه‌ای به در محبت تو می‌زنم تا شاید روزی در محبت تو برایم گشوده شود.

هوش مصنوعی: اگر کسی را از خود طرد کنی و او را نپذیری، به نوعی تو را در آغوش پیامبر می‌پذیرد.

هوش مصنوعی: هر کس که بخواهد از فرمان تو سرپیچی کند، نمی‌تواند. پس آن کسی که از تقدیر تو سر می‌زند، کجا می‌تواند برود؟

هوش مصنوعی: بیچاره کسی که از بندگی و طاعت تو دور می‌شود، دلش تیره و تار می‌شود و در غم گرفتار می‌شود.

هوش مصنوعی: انسان خوشبختی که به تو گوش فرا دهد، چشمان دلش به روشنایی‌ها و زیبایی‌های عالم راه پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که در راه بندگی تو صبر پیشه کند، از پایین‌ترین درجات صبر به بالاترین مرتبه رضایت تو خواهد رسید.

هوش مصنوعی: در روز اول، درهای خوبی و امید به روی ما باز است و در روز آخر نیز این درها باز خواهد شد.

هوش مصنوعی: اگر از نعمت‌های تو چیزی باقی مانده باشد، دیگر چه نیازی به ناامیدی است؟ چرا باید دل غمگین باشد؟

هوش مصنوعی: ما از دریای generosity بهره‌های زیادی برده‌ایم و حالا چشم‌انتظار آن هستیم که دوباره بخشش دیگری به ما برسد.

هوش مصنوعی: هر نعمتی که به ما می‌دهی، از لطف و کرم توست. پس توفیق بده تا بتوانیم برای هر یک از آن نعمت‌ها سپاسگزاری کنیم.

هوش مصنوعی: ما هرچند که شایسته‌ی بخشش و لطف تو نیستیم، اما از تو انتظار داریم که اگر قرار بر بخشش باشد، ما را نیز شایسته آن بدان.

هوش مصنوعی: اگر هر چیزی که به اینجا می‌آوریم، همان جا می‌ماند، وای به حال ما که در روز قیامت چه اتفاقی خواهد افتاد.

هوش مصنوعی: ما بندگان تو هستیم و از تو شرمنده‌ایم. آیا درست است که در پایان، کار ما بی‌حاصل شود؟

هوش مصنوعی: خوشبختی و نعمت از درگاه تو به سوی آنچه می‌خواهیم می‌رود و تمام خواسته‌هایمان از این در به‌راحتی برآورده می‌شود.