هوش مصنوعی: ما به قدری از مرزهای معمولی فراتر رفته‌ایم که در عالم احساسات و دل، دیگر نمی‌توانیم خود را در هیچ مقیاس و اندازه‌ای بگنجانیم.

هوش مصنوعی: دل ما به عشق تو دچار شده است و این عشق با درد و غم آمیخته است، مانند گلی که از غصه سرشته شده باشد.

هوش مصنوعی: اگر عشق وجود نداشت، دل ما چه سرنوشتی پیدا می‌کرد؟ این گنج سعادت که به دست آمده، بی‌نهایت ارزشمند است و باید بابت آن شکرگزار بود.

هوش مصنوعی: کشاورز ازلی در روز محبت دانه‌ای کاشته که غیر از درد و رنج، هیچ چیز دیگری برای ما به ارمغان نخواهد آورد.

هوش مصنوعی: اگر دوران سختی نگذرانده بودی و تحت فشار بزرگ نشده بودی، دلتنگی و یاد تو اینقدر برای ما سنگین نمی‌بود.

هوش مصنوعی: اگر آرزوی وصالت نبود، دل ما از خودمان هم راحت‌تر بود و خیال‌مان آسوده‌تر می‌گشت.

هوش مصنوعی: ما به یاد تو، برای سفر به کوی تو، جامه احرام پوشیده‌ایم، شاید که خون‌هایی که بر زمین ریخته شده، بر ما حلال شود.

هوش مصنوعی: اگر لباس عفو و بخشش تو نباشد که بتواند ما را بپوشاند، جان خجالت‌زده‌ ما هرگز از بدن خارج نخواهد شد.

هوش مصنوعی: امید داریم که لطف او شامل حال ما شود، وگرنه تقصیر ما در دریافت نکردن اندکی از فیض او نیست.