هوش مصنوعی: غم و اندوه دل ما به خاطر درد و غم خودمان است، مانند آبی که در جوی خود می‌ریزد، اشک‌های ما نیز نشانه‌ی این اندوه است.

هوش مصنوعی: ناله او به خاطر ظلم و ستم خودش است، و دل پرآرزو دارد. زخم این سینهٔ پاره‌پاره از دستان خود اوست.

هوش مصنوعی: از خاک ما ظلم و ستم بسیاری رفته است، اکنون روح ما نیاز به عدالت دارد تا از خاک ما را پاک کند.

هوش مصنوعی: نگران جان ما از خاک نیستیم و دل ما نیز از خودمان آزرده نمی‌شود. ما هیچ نگرانی از دلبر بی‌پروا نداریم.

هوش مصنوعی: زندگی ما با مشکلات و موانع زیادی مانند خار و خاشاک پر شده است که باعث می‌شود روح و جان ما نتوانند به راحتی حرکت کنند. اما عشق می‌تواند با قدرت خود، این موانع را از سر راه‌مان بردارد و به ما کمک کند تا از بستر سختی‌ها عبور کنیم.

هوش مصنوعی: در زمین ما، گل‌ها و گیاهان زیبا همچون گل‌های میروید، اما در این خاک، هیچ چیز بی‌ارزش و زشت مانند خار رشد نمی‌کند. خاک ما پر از زیبایی و صفاست و چیزهای ناپسند در آن جایی ندارند.

هوش مصنوعی: اگر درخت انگور میوه دهد و خوشه‌هایش پر بشود، زندگی ما هم مثمر خواهد بود. اما اگر ما بی‌ثمر باشیم، هیچ دودی از آه و ناله‌ ما برنخواهد خاست و آتش حسرت‌مان هم در دل این درخت نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: این دنیا و آن دنیا با تمام نگرانی‌ها و آشفتگی‌ها، برای هر جانداری به دنبال یک راه برای شناخت و فهم درون خود و رفع مشکل‌هایش است.

هوش مصنوعی: هر کسی که ارزش روح پاک ما را بداند، مانند فرشته‌ای که در برابر خدا سجده می‌کند، به جسم ما نیز احترام می‌گذارد به خاطر همین روح پاک.

هوش مصنوعی: به خاطر جان ما، جسد ما احترام می‌گذارد، زیرا که این جسد از روح الهی بویی گرفته است.

هوش مصنوعی: اگرچه بدن ما در دنیای مادی قرار دارد و از حریم مقدس روح دور شده، اما به زودی روح پاک ما از آلودگی‌های جسم رهایی خواهد یافت.

هوش مصنوعی: در نهایت، بدن انسان به خاک تبدیل می‌شود و جان او باید با دلخوشی زندگی کند. در این راه، از نعمت‌های زندگی لذت می‌برد و ممکن است که در این مسیر، قهری یا دردهایی نیز به سراغش بیاید، اما در نهایت به خاک بر می‌گردد.