هوش مصنوعی: کسی که به زهد و پارسایی خود افتخار می‌کند، اگر مست عشق باشد، چطور می‌تواند عیب و نقص‌های دیگران را ببیند؟ او خود تبدیل به معبود شده و دیگران را از پرستش خود بازمی‌دارد؛ حالا چه باید بکند؟

هوش مصنوعی: از این چهره بیهوده خود را در زهد و عبادت مشغول نکن، زیرا هر کسی که چشمی دارد و با این گوش می‌شنود، چگونه می‌تواند چنین کند؟

هوش مصنوعی: اگر برای رسیدن به خواسته‌هایت خود را به انجام اوامر خدا ملزم کنی، چه فرقی می‌کند که روز و شب به گرد بت‌ها بگردی، در حالی که تو هم مسلمان هستی؟

هوش مصنوعی: من هرچند به این جماعت رو می‌آورم و به آنها توجه می‌کنم، هدف اصلی‌ام خداست. زیرا اگر هدف قلب آدمی بندگی و عشق به خدا باشد، هیچ‌گاه نمی‌تواند به این کودکان وابسته شود.

هوش مصنوعی: تو خدا را به خاطر نعمت‌ها و لذت‌ها می‌پرستی، اما بندگی و ایمان باید از روی عشق و اعتقاد باشد، نه فقط برای دریافت پاداش یا بهره‌مندی از دنیا.

هوش مصنوعی: من زیبایی خدا را در چهره معشوق می‌بینم، چون نشانه‌ای از وجود او بر روی صورتش وجود دارد. این نور پایدار و درخشان، چگونه می‌تواند محو شود؟

هوش مصنوعی: هرکس خدا را برای خود می‌خواهد، من این افراد را به خاطر او می‌خواهم. ای زاهد، من انصاف را از تو می‌طلبم، زیرا نمی‌دانم این کار چگونه صورت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: من ادعای حق بین بودن می‌کنم، اما چگونه می‌توانم آن را ثابت کنم وقتی که شاهد من کودکی ناتوان و نوشته‌ام نامرتب است؟

هوش مصنوعی: بیش از این از فیض و لطف خود صحبت نکن، شعرهای شاد و دلنشین بگو. شاعر صوفی چطور می‌تواند با افرادی که عقلشان بسته است، صحبت کند؟