هوش مصنوعی: هر لحظه جلوه‌ای جدید ارائه می‌دهی و اجازه نمی‌دهی که دیگران زیبایی تو را تماشا کنند. مانند گلی که از زیبایی‌اش شکوفا می‌شود، ولی نمی‌گذارند آن را بچینند.

هوش مصنوعی: در باغ زیبایی تو، گل‌ها و عطرهای خوش بسیار است، اما هیچ‌کس اجازه نمی‌دهد که حتی یک نفر از زیبایی آن بهره‌برداری کند.

هوش مصنوعی: ما در آرزوی آب حیات از لب زیبایت جان دادیم، اما نتوانستیم حتی لحظه‌ای از آن چیز که می‌خواهیم بهره‌مند شویم.

هوش مصنوعی: عشاقی که دلشان به خاطر غم تو آتش گرفته، نمی‌گذارند زیبایی و جذابیت تو را نادیده بگیرند.

هوش مصنوعی: پرنده‌ی جان به سوی تو پرواز می‌کند و در آرزوی وصال و رسیدن به تو است، اما اجازه نمی‌دهند.

هوش مصنوعی: بیهوده به دنبال علم و دانش هستیم، زیرا در مکان مقدس و باعظمت تو، اجازه پرواز و آزادانه حرکت کردن به ما نمی‌دهند.

هوش مصنوعی: عشق و نزدیکی به تو، باعث شده که من با حرمان و فاصله‌ای عمیق مواجه شوم. زبان به زبان می‌آورند که نزدیک می‌شوم، اما امکان چشیدن و تجربه کردن زیبایی‌های تو را به من نمی‌دهند.

هوش مصنوعی: دل پر از عشق و احساسات عمیق است، اما این شور و حال در چهره و نگاه انسان‌ها آشکار نمی‌شود. در واقع، حتی نمی‌گذارند که این احساسات در چشمانشان نمایان شود.

هوش مصنوعی: تو در نظر دیگران به خاطر دیدار کردن محروم هستی، اما من از نعمت وصال تو غرق شده‌ام و اجازه نمی‌دهند از طعم این وصال بهره‌مند شوم.