هوش مصنوعی: من از کوه عقل و بیابان جنون حیرت‌زده‌ام، چرا که این دو ویژگی، هر دو به من داده شده‌اند.

هوش مصنوعی: من از آسمان هیچ چیزی نمی‌خواهم و تنها عشق‌ام برایم کافی است. در دل من غم‌ها و دردهای مختلف وجود دارد که همانند رزق و روزی به من داده شده‌اند.

هوش مصنوعی: به من چیزهایی داده‌اند که در آن‌ها خبری از عشق و زیبایی نیست. به من شراب و جام داده‌اند، اما نمی‌دانم حال من چگونه است و چه احساسی دارم.

هوش مصنوعی: گاهی به حالتی دیوانه و آزاد هستم، گاهی فردی زاهد و پارسا. بعضی اوقات خشک و بی‌روح جلوه می‌کنم و گاهی هم سرشار از احساسات و تر و تازه. این حالت‌ها به من ناشی از می انسانیت و جنون است که از جام زندگی می‌نوشم.

هوش مصنوعی: امروز آنقدر غرق شادی و حال و هوای خوش هستم که از حد خود فراتر رفته‌ام، مانند اینکه دیروز دو جام نوشیدنی به من داده‌اند و حالا احساس می‌کنم که بیشتر از حد معمول سرمست شده‌ام.

هوش مصنوعی: گاهی حال دلم خوب نیست و ناراحتم، گاهی خودم را شاد و خوشحال می‌بینم، گاهی هم شنگول و سرمست هستم. اما بیشتر اوقات این چشمان سحری و جادویی تو هستند که من را تسخیر کرده‌اند.

هوش مصنوعی: من شب و روز از عشق تو عذاب می‌کشم و مانند غذایی که همیشه از قضا به من داده‌اند، خون جگر می‌خورم.

هوش مصنوعی: من برای به دست آوردن روزی خود، از درد و سختی‌های زندگی نمی‌ترسم و با وجود همه مشکلات، به سرنوشت و تقدیرم نگاه می‌کنم و می‌بینم که چه طوری سرنوشتم نوشته شده است.

هوش مصنوعی: ای کسی که گفتی دلت سوخته، اما تلاش تو بی‌نتیجه مانده است. آری، بله، من چگونه می‌توانم با این بخت نحس کنار بیایم که به من چنین سرنوشتی داده‌اند؟