هوش مصنوعی: وقتی تو در کنار من هستی، دیگر اثری از من باقی نمی‌ماند و وقتی که از من جدا شوی، دیگر نیرویی در بدنم نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: وقتی به چهره‌ات نگاه می‌کنم، همه حرف‌هایی که در دل دارم فراموش می‌شود و نمی‌توانم چیزی بگویم.

هوش مصنوعی: اگر در وطن خود باشم، احساس آرامش و امنیت می‌کنم. اما وقتی سفر به دیار غربت می‌کنم و دور از تو هستم، دیگر آرزوی بازگشت به وطن در دلم نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: از نرمش و زیبایی خیالت، و به خاطر نورانیت و جلوه زیبای تو، این بدن من دیگر به آوای تن نمی‌زند و روح من به کلی در عطر وجود تو غرق شده است.

هوش مصنوعی: مرا به جایی ببر که فقط تو حضور داشته باشی، جایی که غم و اندوه برای جان و جسم وجود نداشته باشد و دیگر از "ما" و "من" خبری نباشد.

هوش مصنوعی: من نه دل می‌خواهم و نه جان، جز اینکه آن‌ها را برای تو فدای کنم. چون پای در خدمت تو بگذارم، دیگر چیزی از من نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: در لحظه‌های آخر زندگی‌ام، وقتی که جانم از بدن خارج می‌شود، به شما می‌گویم که چه دردهایی کشیدم. ای دوستان، بشارت بدهید که دیگر از غم و رنج بدن خلص شده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر مرگ به یاد تو بیفتد، در حقیقت روح را از بدنم جدا می‌کنم. در این صورت، جسم من مانند خاکستر باقی خواهد ماند و نه بدن و نه کفنی برایم نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: در این دنیا، اگر چیزی به جا نمانده باشد، همچون کلامی ارزشمند نیست. ای فیض، کلامی برسان که در جایی دیگر، کلامی دیگر وجود نداشته باشد.