هوش مصنوعی: من کسی هستم که به خوبی راه راست و درست را می‌شناسم و همچنین به ارزش و جایگاه صوفی و حکیم آگاه هستم.

هوش مصنوعی: روش افرادی که درگیر جدل و مناظره هستند، همگی مضر است و دلیل این که راه درست زندگی، داشتن قلبی پاک و سلیم است، مشخص می‌شود.

هوش مصنوعی: از نگاه خمارآلود تو، عارف دست خودش را برداشت، اما او می‌داند که دلگیر و بیمار است.

هوش مصنوعی: کسی که زیبایی تو را دیده و معنای عشق را درک کرده است، خوب می‌داند که روح و طبع من چگونه است.

هوش مصنوعی: چون عشق تجلی زیبایی است، ارزش من را می‌دانی، زیرا کریم و بخشنده ارزش گدا را نیز درک می‌کند.

هوش مصنوعی: عشق و محبت واقعی فقط به دست کسی که در این زمینه تجربه دارد، فهمیده می‌شود. کسی که به عمق کلام و احساسات آشناست، می‌تواند رازها و معانی پنهان را دریابد.

هوش مصنوعی: کسی که به امید دوست و به ترس از خود، آگاه است، می‌داند که مفهوم امید و بیم چیست.

هوش مصنوعی: انسانی که نادان و غافل است، مانند مسافری است که در راه مرگ قدم می‌زند و فکر می‌کند که در جایی ثابت و مقیم است، در حالی که او در حال گذر است و نمی‌داند که به کجا می‌رود.

هوش مصنوعی: عارف حق‌بین تنها به سوی حقیقت می‌نگرد و از غم و هراس بی‌نیاز است.

هوش مصنوعی: کسی که از دیدار دوست لذت می‌برد، دیگر نمی‌تواند خوشی‌های دنیا و آخرت را بشناسد.

هوش مصنوعی: او زیبایی را ندیده و از نعمت‌ها شنیده است، زیرا ترک لذت‌های دنیوی را بسیار بزرگ می‌داند.

هوش مصنوعی: زاهد در میان ترس و امید به سر می‌برد و از این دو احساس، دلش در دو راه مانده و نمی‌داند کدام‌یک را انتخاب کند. دلش را به دو نیم تقسیم کرده و درگیر این دو حالت متضاد است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به بیان احوال فردی می‌پردازد که از شدت اندوه و گریه، خود را گم کرده است. او چنان در غم فرو رفته که اشک‌هایش را مانند گوهری باارزش و یتیم می‌داند. این تصویر حاکی از عمق احساسات و وابستگی عاطفی شخص به غم و دردهایش است.