هوش مصنوعی: تا وقتی که از آن دست پر مهر و مستانه نخورم، دیوانه نخواهم شد و تا وقتی که او مسیر مرا نهد، دیوانه نخواهم شد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که بدنم را لاغر نکنم، روحم پرورش نمی‌یابد. اگر جان را فدای عشق نکنم، هرگز به عشق واقعی دست نخواهم یافت.

هوش مصنوعی: از خودم خالی شدم و پر از عشق او شدم؛ دیگر از چنین دوستی بیگانه‌ای نخواهم شد.

هوش مصنوعی: ای نصیحت‌گر، من را نصیحت نکن، زیرا هیچ سودی ندارد. حتی اگر برای صد سال هم بگویی که فردی عاقل و دانا خواهم شد، باز هم تغییر نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: می‌گویی که عاشق نشو، زیرا عشق دیوانه‌ات می‌کند، اما اگر نصیحت کنی، من هرگز دیوانه نخواهم شد.

هوش مصنوعی: اگر عقل باعث آبادانی ویرانی باشد، آن آبادانی را می‌پسندم، اما اگر عقل به ویرانی ویرانه‌ها منجر شود، این وضعیت را نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: من مانند آن قطرهٔ باران هستم که در صدفی افتاده‌ام و بدون پرورش دریا هرگز مروارید نخواهم شد.

هوش مصنوعی: عشق خیالی و بازی‌های آن برای من اهمیتی ندارد، حتی اگر معشوق به اندازهٔ یک شمع درخشان باشد، من مانند پروانه‌ای به دور او نمی‌چرخم.

هوش مصنوعی: من دل خود را به خدا می‌سپارم تا همیشه در خانه حق قرار بگیرم و آن را نزد بتان قرار نمی‌دهم، زیرا نمی‌خواهم در معبد دوران بت‌پرستی باشم.

هوش مصنوعی: در عشق معشوقان، داستان‌ها و افسانه‌های زیادی وجود دارد و خیلی‌ها به خاطر عشق به این معشوقان مشهور شده‌اند. اما من تصمیم ندارم که به این داستان‌ها بپیوندم و به افسانه تبدیل شوم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به بیان احساسات عمیق خود در مورد عشق می‌پردازد. او به طور نمادین از دیواری یاد می‌کند که بر اثر جادوی عشق وجودش را درهم شکسته است. با چنین عشقی، او خود را در معشوق غرق کرده و حتی از دیوانگی به خاطر این عشق نیز ابایی ندارد. او دلش را به زیبایی‌ها و جادوهای عشق می‌سپارد و نشان می‌دهد که عشق چیزی فراتر از عقل و هوش است.

هوش مصنوعی: خوشبختی و نعمت در شور و هیجان مردان واقعی است و من نخواهم توانست در کنار انسان‌های دانا و عاقل زندگی کنم.