هوش مصنوعی: چه کنم با دل عاشق که تو در آن نیستی؟ چه کنم با بدنی که هیچ امیدی به زندگی ندارد؟

هوش مصنوعی: من خود را به زمین می‌زنم و جانم را برای تو فدای می‌کنم. اگر سر و جانم را هم فدای تو نکنم، پس چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: اگر مرا در آتش بیندازی، من با کمال علاقه می‌روم، چون برای کسی که شایسته نیست بسوزم، اهمیتی ندارد.

هوش مصنوعی: اگر تو صدای گوسفند را سر ندهی، من پاهایت را می‌شکنم و اگر دعا نباشد، من دستانت را می‌برم.

هوش مصنوعی: اگر دو چشمی نباشد که تو را ببیند، هیچ در و نوری نیز وجود نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: اگر زبانم را ببرم، نمی‌تواند چیزی درباره‌ات بگوید. اگر دو لبم را ببندم، دیگر نمی‌توانم از تو ستایش کنم، زیرا بی‌ثنا نمی‌توان زندگی کرد.

هوش مصنوعی: نمی‌خورم نانی که از روی بندگی نباشد، و غذایی نمی‌پزم که درست و سالم نباشد.

هوش مصنوعی: به کجا باید بروم وقتی که بار گران تو را نمی‌توانم تحمل کنم؟ به کجا باید بروم وقتی جانم را فدای تو نمی‌توانم بکنم؟

هوش مصنوعی: اگر دلم نتواند با بلا و مشکلات عشق تو کنار بیاید، هیچ اشکالی ندارد که بسوزد، چون سزاوار نیست که در این عشق راحت باشد.

هوش مصنوعی: باید عشق را بپذیرم و با مشکلات آن کنار بیایم، چرا که عشق واقعی بدون سختی و چالش وجود ندارد.

هوش مصنوعی: اگر به جهنم بروم، چون تو آنجا هستی، به بهشت نخواهم رفت، چون دیدار تو در آنجا نیست.

هوش مصنوعی: من سخنانی را که مربوط به دیگران است، بر زبان نمی‌آورم، زیرا هر چیزی که از آنان بگویند، از خداوند نمی‌آید.