هوش مصنوعی: بدون دیدن دوست، برایم امکان ندارد که روزگار بگذرد. زندگی‌ام شبیه به روزهای بی‌بهار است که تنها و خالی از شادی می‌گذرد.

هوش مصنوعی: بدون زیبایی و جذابیت، زندگی برایم معنایی ندارد و عمر بی‌فایده‌ام فقط در انتظار گذر می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر یک لحظه به یاد دوست بگذرد، چه کسی می‌تواند در برابر این همه عمر، تلافی کند، حتی اگر آن عمرها بی‌شمار باشند؟

هوش مصنوعی: اگر صدبار محبوب بر دل ناآرام و جان بی‌قرارم بگذرد، باز هم دلم بی‌قراری خود را حفظ می‌کند.

هوش مصنوعی: با اینکه می‌دانم به خاطر بزرگی و خودپسندی‌اش به سمت من نمی‌آید، اما باز هم در کنار راه می‌نشینم تا محبوبم از آنجا عبور کند.

هوش مصنوعی: برای یک لحظه دیدن او سال‌ها در انتظار می‌نشینم تا شاید آن سوار دل‌انگیز از کنارم بگذرد.

هوش مصنوعی: از چشمانم اشک ریخته‌ام و آن را به شکل جویباری درآورده‌ام، شاید آن معشوق زیبایم که همچون سرو است، از روی این جوی عبور کند.

هوش مصنوعی: اگر او تا زمانی که جان در بدن دارم از من عبور نکند، من برای او خاکِ پای او می‌شوم تا او بر روی غبار من بگذرد.

هوش مصنوعی: اگر نفحه‌ای از کوی او بر مزارم بگذرد، در درون قبرم صد در از بهشت گشوده خواهد شد.

هوش مصنوعی: اگر کسی بر قبر من بگذرد و از سر بی‌خیالی کند، من دوباره زندگی می‌گیرم. ای پروردگار، افسوس که اگر عیسی روح (نفس) بر قبرم عبور کند، چه حالتی پیدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که به یاد وصال او می‌افتم، مانند دجله‌ای از اشک‌های خونین در کنارم عبور می‌کند.

هوش مصنوعی: من تمام وجودم را به خاطر خیال او سپرده‌ام و اشکهایم نمی‌گذارند چشمم از غم پر شود.

هوش مصنوعی: در روز می‌گویم که شاید شب بیاید، اما شب، مانند روز می‌گذرد و من تنها به امید یک نگاه به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: سال گذشته را به یاد می‌آورم که امیدوار بودم سال آینده بهتر باشد، اما اکنون هم آن سال گذشته و دوباره نگرانم که سال آینده هم مثل گذشته بگذرد.

هوش مصنوعی: زندگی پر از آرزو و انتظار سپری شد، اما دیگر این حسرت و انتظار برایم باقی نمانده و می‌خواهم به پیش بروم.