هوش مصنوعی: غم مرا به شدت نابود کرد و از شدت درد و اندوه، فریاد زدم. این غم آنقدر زیاد بود که هزاران بار فریاد کشیدم.

هوش مصنوعی: غم و اندوه مرا به شدت تحت تأثیر قرار داد و مانند گردی که در باد پراکنده می‌شود، اجزای وجودم را از هم پاشید.

هوش مصنوعی: من از روزی که استاد مرا خلق کرد، پایه و اساس وجودم را بر غم و اندوه گذاشت.

هوش مصنوعی: خلاصه کلام اینکه، وجود من بر پایه اندوه و غم است و حتی غم باعث می‌شود که من از ریشه و اساس خودم هم غمگین‌تر بشوم.

هوش مصنوعی: ای دوست، به من بگو تا کی باید به خاطر غم و اندوه، جانم تحت فشار و زجر باشد؟

هوش مصنوعی: هرگز از درد و رنج عشق ویران شکایت نمی‌کنم، چرا که از غم و اندوه قصر و آباد هم خبر دارم.

هوش مصنوعی: هر درد و غمی که وجود دارد، چون منبعی برای شادی است، باید به خاطر آن شادی را فدای غم کنیم.

هوش مصنوعی: اگر غم وجود نداشت، کدام خوشحالی می‌توانست به زندگی رونق ببخشد؟

هوش مصنوعی: از درد و اندوهی که دارم، هرچه دارم تحت تأثیر آن است. ای غم، امیدوارم روح تو همیشه شاد باشد.

هوش مصنوعی: ای فیض، خوش باش! زیرا همه چیز در حال گذر است، چه شاد باشی و چه غمگین، مانند باد که دائم در حرکت است.