هوش مصنوعی: او در مسیرش مرا دید که غرق در اشک هستم و با لبخند به گریه‌ی خونین من نگاه کرد و رفت.

هوش مصنوعی: از هر دو جهان فقط همین دین و یک دل در دست من بود، اما آن شخصی که از جایی آمده بود، ناگهان هر دو را از من گرفت و رفت.

هوش مصنوعی: اگرچه دل از شدت عشق به زانو درآمده است، اما در این مسیر می توان با تمام سختی ها و رنج ها، به پیش رفت و ادامه داد.

هوش مصنوعی: بر بالین من آمد و از او خواستم که لحظه‌ای توقف کند تا من جانم را فدای او کنم، اما او از من نشنید و رفت.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام در انتظار یاد آن لب زیبا به آخر رسید، اما از تصویر آن لب، بوسه‌ای به دلم جان تازه‌ای بخشید و سپس رفت.

هوش مصنوعی: این دنیا محلی برای ماندن نیست و باید از آن درس عبرت گرفت. زیبایی‌های آن نباید برای دل‌مان جذابیت داشته باشد، بلکه باید ببینیم و به سوی آینده حرکت کنیم.

هوش مصنوعی: به دنبال دیدار معشوق، فرصتی به دست آمد که جان شاد شود. فقط یک نگاه نادیده از آن روی زیبا، جان و دل را به من هدیه داد و ناگهان ناپدید شد.