هوش مصنوعی: به من آن لیوان پر از نوشیدنی را بده، آن شرابی که باعث شادی و لذت می‌شود.

هوش مصنوعی: نمی‌خور که جان را می‌گیرد و تا آسمان، دردهای قدیمی را مانند غربالی که غم را جدا می‌کند، به دوش می‌کشد.

هوش مصنوعی: چرا از زمین و لیوان می‌پرسی؟ آیا در یک لحظه می‌توانی آن دو را پر کنی؟

هوش مصنوعی: گلویم باز است، ای ساقی، پس به من شراب و جام و ظرف را بده تا بنوشم.

هوش مصنوعی: اگر عشق به تو به آسانی و بدون رنجی حاصل نشود، پس دردی را که عشق به همراه دارد، تحمل کن.

هوش مصنوعی: در آینهٔ‌ شیشه‌ای دیدم که بهشت خبر زاهد خشک را به شب خواب می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی دل عاشقان را در هم بریزی، می‌توانی دو زلف زیبای خود را افراز کنی.

هوش مصنوعی: در پیش تو درد و رنج ما پذیرفتنی است، کافی‌ست تنها با نگاهی اشاره کنی که به ما بگویی چه کنیم.

هوش مصنوعی: با چشمان فریبنده‌ات چگونه با من درگیر می‌شوی؟ بزن آن دمی که همچون تیغی تیز بر جانم فرود می‌آید.

هوش مصنوعی: دل به خاطر آن زلف زیبا از نعمت‌ها پر شده است، پس خبر خوب را به پرندگان صبحگاهی ببر.