هوش مصنوعی: عزیزم، چه بگویم از زیبایی‌های تو! آنچه راجع به تو بیان می‌شود، در حقیقت ستایش خدای بزرگ است.

هوش مصنوعی: کیست که تحت تاثیر زیبایی و نرگس چشمان تو قرار نگرفته است؟ این زیبایی از کجا آمده است؟

هوش مصنوعی: شما که برای خودت این‌چنین آراسته‌ای و در رفتارت عطر و بوی خوبی داری، باعث می‌شوید که حتی بلندقدترین درختان سرو هم در برابر شما فروتنی کنند.

هوش مصنوعی: از محبت و رحمت تو، بدن تو زیبا و نرم مانند گل شده است و از خشم و ناراحتی تو، دل تو سخت و محکم مانند سنگ است.

هوش مصنوعی: چشمان تو باعث فریب و اغوا شد و از ما دیگر نیازی باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: در سرزمین عقل و اندیشه، آن نگاه بازیگوش و دلربا را به چالش کشید.

هوش مصنوعی: در چشم زیبای تو، ساقی کیست که پیاله‌ای از ما برباید؟

هوش مصنوعی: بر دانه خال عطرینی که داری، آن دام را که گسترده‌ای، نگاه کن.

هوش مصنوعی: این بیت به پرسشی درباره منبع اشک و احساسات می‌پردازد. شاعر می‌خواهد بداند که اشک و احساساتش از کدام منبع و سرچشمه نشئت می‌گیرند، همان‌طور که آب از چشمه‌ای خاص جاری می‌شود. در واقع، او احساس می‌کند که اشک‌هایش ارتباطی عمیق با تجربه و دل‌تنگی‌اش دارد.

هوش مصنوعی: اگر مژه‌هایت مانند تیر از کمان ابرویت پرتاب شود و قلبم را هدف بگیرد، بگو که خداوند را سپاس می‌گویم.

هوش مصنوعی: این زیبایی و جذابیت تو باعث شده که ما را به دام بیندازی.

هوش مصنوعی: از طرز رفتار و محبت محبوب، درس فیض و نعمت آموخت و در پنهانی، خداوند را ستایش می کند.