پی اسب دیدند در مرغزار / بگشتند گرد لب جویبار
به نظر می رسد با توجه به بیت بعد به جای یکی باید پی باشه. به آهنگ شعر هم بیشتر کمک می کنه

فکر میکنم در نسخه ای خواندم که رخش با ترکان درگیر و تنی چند را میکشد.

فقط ای کاش یکی هم واسم میخوند هم معنی میکرد

با سلام
لطف بفرمائید منبع کتاب شاهنامه بر اساس کدام شاهنامه میباشد میخواهم همان کتاب را تهیه نمایم نام انتشارات و ناشد و تصحیح کننده
با تشکر

در بیت 13
سواران ترکان تنی هفت و هشت
بران دشت نخچیر گه برگذشت
هفت هشت درست است ، مثلاً نمی گوییم سی و چهل ، می گوییم {سی چهل }

بیت آخر : تن اندر عناد و دل اندر شکنج
منبعی ندارم. گمانه زنی ست

مهناز:
عنا: دشواری و سختی
عناد: ستیزه و دشمنی، لجبازی و سرکشی
همان عنا درست است. هر دو کلمه عربی هستند.

بیت چهارم : " چو " شیر ... درست است ، که به اشتباه " جو " درج شده

نام سهراب را می توان سهر- را همان سور لکی و کُردی در چشم گرفت که به چمِ قرمز است و -اب که همان آب می باشد، روی هم یعنی آب سرخ/خون. که به ریخته شدن خونش به دست پدر اشاره داشته دارد. در زبان لکی به وی سورآو و گویا در زبان کُردی سورئاو گفته می شود. خود این واژه sur و suxr در زبان پهلوی موجود و به همان چمار «قرمز/سرخ» است.

چو بریان شد از هم بکند و بِخَرد. بخرد درست است نه بخورد

سوی مرز توران چو بنهاد روی
جو شیر دژاگاه نخچیر جوی
لطفا تصحیح شود به:
چو شیر دژاگاه نخچیر جوی

باتوجه به نظر جناب ططری واژه سهراب از دوبخش سهر+ آب تشکیل شده که سهر بمعنای سرخ وآب به معنای چره ورخسار است وربطی به سرخی خون ندارد وسهراب یعنی زیبا روی

در بیت شمارهٔ ۹، احتمال میدهم که به جای «پراکنده»، واژهٔ ” پُر آکنده “ درست باشد، زیرا پخش شدن آتش معنی ندارد، امّا «پُر آکنده» یعنی انبوه و لبریز، همچون رج زیر: 

اگر پارسا باشد و رایزن  یکی گنج باشد پُر آکنده زن 

درود بر شما، در خیلی از اشعار بجای( ک),( گ)گذاشته تصحیح نمایید .

مطیع دستکش

عنا رنج

در یک نسخه دیگر که در حال حاضر به یاد ندارم چند بیت اضافه‌تر هم بود که دوستی به اونها اشاره کردن. بعد از چو در دشت مر رخش را یافتند/ پی بند کردنش بشتافتند، اینطور آمده بود که: سواران ز هر سو بر او تاختند/ کمند کیانی در انداختند/ چو رخش آن کمند سواران بدید/ به کردار شیر ژیان بر دمید/ دو کس را به زخم لگد کرد پست/ یکی را به دندان سر از تن گسست/ سه تن کشته شد زان سواران چند/ نیامد سر رخش جنگی به بند/ پس آنگه فکندند هر سو کمند/ که تا گردن رخش کردند بند.