هوش مصنوعی: پیران هزار سواران شجاع و نامداری را انتخاب کردند که همگی در میدان جنگ مهارت داشتند.

هوش مصنوعی: پیران به آن جمع گفتند که باید هرچه زودتر مهار شتر را به دست بگیرید و به سمت سود و منفعت بروید.

هوش مصنوعی: در زندگی باید همچون شیر، با قدرت و اراده پیش رفت و هرگز نباید در میانه راه دچار تردید و توقف شد.

هوش مصنوعی: اگر گیو و خسرو به ایران بیایند، زنان در ایران مانند شیران خواهند شد.

هوش مصنوعی: دیگر چیزی بر روی زمین و در آب و خاک نمانده است و این درد دل همچون افراسیاب (شخصیت اسطوره‌ای) به جان می‌آید.

هوش مصنوعی: همه روز و شب به سخنان او گوش می‌دادند و به شدت به سمت هدفشان پیش رفتند.

هوش مصنوعی: روز و شب به آرامش و خواب نگذشت و این خبر به افراسیاب رسید.

هوش مصنوعی: زمانی که یکی به سوی یک رود عمیق آمد، نیرو و سپاهش به سرعت پراکنده شد و مانند تار و پود پخش گردید.

هوش مصنوعی: گودالی عمیق و با عرض کم بود، اما در آن، آگاهی از رفتن به دژ وجود داشت.

هوش مصنوعی: فرنگیس در یک سمت نشسته است و در سمت دیگر، گیو و شاه خوابیده‌اند.

هوش مصنوعی: فرنگیس از آن محل نگاه کرد و پرچم فرمانده تورانی را دید.

هوش مصنوعی: به سرعت بر سر گیو رفت و خواب‌آلودگان را بیدار کرد و خواب آن‌ها را بر هم زد.

هوش مصنوعی: به او گفت: ای مرد، با زحمت و تلاش برخیز، چرا که زمان فرار از تو نزدیک است.

هوش مصنوعی: اگر تو را بی‌جان پیدا کنند، دل ما را از درد تو به شدت می‌پیچانند.

هوش مصنوعی: من را با پسرم در کنار آب دیدند که به سوی افراسیاب حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: بعد از آن ندانم چه پیش خواهد آمد، هیچ‌کس از آسیب‌های زندگی و سرنوشت بلند خبر ندارد.

هوش مصنوعی: به او گفت گیو، ای بانوی ماه، چرا این‌گونه روح خود را در زحمت انداخته‌ای؟

هوش مصنوعی: با شاه همراه شو و به قله قوی و پرقدرت برو، اما از جمعیت و لشکر دوری کن و در کارها مداخله نکن.

هوش مصنوعی: حاکم پیروز و موفق همواره همراه من است و ستاره‌ی خوشبختی در کنار من قرار دارد.

هوش مصنوعی: کیخسرو به رزمساز گفت: حالا زمان آن رسیده که به کار من رسیدگی کنی و دیگر وقت را هدر ندهی.

هوش مصنوعی: من از دام بلا رهایی یافته‌ام، پس تو چرا اینقدر بی‌پروا و بی‌احتیاط در نزد اژدها قرار داری؟

هوش مصنوعی: حالا وقت آن رسیده است که برای دفاع از خود و سرزمینم، با شمشیر به دشمن حمله کنم و خون او را بریزم.

هوش مصنوعی: گیو به شاه بزرگ و سرفراز گفت که برای برآورده کردن نیازهای مردم، به نام تو آمده‌ایم.

هوش مصنوعی: پدرم قهرمان بزرگ است و من هم به مانند او قهرمان هستم. برای ما مهم نیست که به پادشاهی و مقام‌های بلند فکر کنیم؛ روح و جان ما همیشه در خدمت honor و ارزش‌هاست.

هوش مصنوعی: برادرم دارای هفتاد و هشت جهان است و زمانی که نام تو از دهان او گذشت، همه آن‌ها تحت تأثیر قرار گرفتند.

هوش مصنوعی: بسیاری از قهرمانان وجود دارند، اما اگر یک نفر پیدا نباشد، ارزش آن شاه چه اندازه است؟

هوش مصنوعی: اگر من کشته شوم، دیگر تاج و افسر برای چه کسی خواهد بود؟

هوش مصنوعی: اگر تو از جایی دور شوی، هرگز نمی‌توانم کسی را ببینم که به درستی و قدرت تو باشد.

هوش مصنوعی: اگر هفت سال درد و رنج من به هدر برود، دیگر مشکلی ندارم، چون می‌توانم ننگی را که به نسل خود آورده‌ام از بین ببرم.

هوش مصنوعی: تو در جایگاه بلند قرار بگیر و سپاه را ببین. من در یاد تو باقی می‌مانم، ای خالق جهان.

هوش مصنوعی: او زره به تن کرد و مانند شیر آمد، همان طور که دستکش را زیر می‌اندازد.

هوش مصنوعی: از یک سو شاه و از سوی دیگر لشکر هستند و در میانه آنها، راه بسته شده است.

هوش مصنوعی: چون رعد بهاری به صدا درآمد، گیو به سمت سالار لشکر شتافت.

هوش مصنوعی: وقتی پیران شنیدند، به او دشنام دادند و گفتند: ای فرزند زنی بد و زشت.

هوش مصنوعی: وقتی که به این میدان نبرد آمدی، ای دلاور، به صف مبارزان قدم گذاشتی.

هوش مصنوعی: اکنون شاید غذا خوردنت به شکل نوکی از یک ماده سفت است و پوششت شبیه به کفنی از پرنده‌ای تیز و برنده می‌باشد.

هوش مصنوعی: اگر کوهی از آهن هم باشد، یک سوار همچون موری در میان او وارد می‌شود و به راحتی می‌تواند در اطرافش حرکت کند. این نشان‌دهنده‌ی قدرت و عظمت آن سوار است.

هوش مصنوعی: اگرچه انسان‌ها گاهی مانند مور زحمت‌کش و بی‌سر و صدا هستند، اما در دل خود می‌توانند افکار و احساسات عمیق‌تری داشته باشند. بنابراین، ظاهر نمی‌تواند نشان‌دهنده‌ی عمق و حقیقت وجود یک فرد باشد.

هوش مصنوعی: اگر زره بر تنش چاک چاک شود، مانند مردار به زمین می‌افتد و او را به خاک می‌کشانند.

هوش مصنوعی: داستانی وجود دارد درباره‌ی هژبر، در زمانی که بر گوزنی رسید و او را گرفت.

هوش مصنوعی: زمانه لحظه‌ها را می‌شمارد و زمان به سرعت می‌گذرد، اما من در این شرایط تنها می‌نشینم و به آنچه می‌گذرد فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: اکنون زمان آن فرا رسیده است که تو را نزد من بیاورند، همان‌طور که تو را در جمع این افراد مشهور آورده‌اند.

هوش مصنوعی: گیو به سپهدار شیر می‌گوید: شایسته است اگر تو در آب بروی و دلیرانه عمل کنی.

هوش مصنوعی: ببین چقدر آثار یک سوار با talent می‌تواند بر سر تو بیفزاید، تو ای فرد مشهور!

هوش مصنوعی: من هزار نفر هستم و معروف به شجاعت، و می‌توانم یک دلاور را به زیر آورم و به کنترل بگیرم.

هوش مصنوعی: وقتی من به میدان بیفتم، تمام رقبای سرشناس را به راحتی شکست می‌دهم و آن‌ها را به زمین می‌زنم.

هوش مصنوعی: وقتی که افراد سالخورده این را شنیدند، خشمشان برانگیخته شد و دلشان دردناک و چشمانشان پر از اشک شد.

هوش مصنوعی: اسب را به حرکت درآورد و پاهایش را به شدت فشار داد. سپس، با قدرت، چکش سنگینی را بالا برد.

هوش مصنوعی: زمانی که کشتی از دشت به سمت رودخانه می‌آید، همواره با خوبی و نیکی مورد ستایش و احترام قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: هیچ عجله‌ای برای آزمایش نداشته باش، چرا که امیدوارم سپهبد از آب خارج شود.

هوش مصنوعی: گیو به پایین فرار می‌کند و از سالار نیو دور می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که او را از آب و لشکری که به او نزدیک بود دور کرد، با ضربه‌ای، او را به زین سوار کرد.

هوش مصنوعی: پهلوان نگران از او، ز شهامت و قدرت خود، بند کمندش را باز کرد و به سمت او حرکت کرد.

هوش مصنوعی: در اینجا گوینده اشاره می‌کند که در موقعیتی بحرانی، یکی از شخصیت‌ها به نام گیو به میدان آمده و در این لحظه جهانی که به نظر می‌رسد روشن و شفاف باشد، به ناگهان به تاریکی و عدم وضوح تبدیل می‌شود. به عبارت دیگر، اوضاع به شدت بحرانی و دشوار می‌شود.

هوش مصنوعی: گیو، جوان شجاع و بلندپرواز، با یال پرچم خود را به گردن انداخت و آن را به خوبی آراست.

هوش مصنوعی: پهلوان برهنه و بی‌دفاع شد و از زین اسب به پایین افتاد و به دام افتاد.

هوش مصنوعی: یک نفر پیاده به جلو می‌رود و شخصی را که پستی و ذلت دارد به دنبال خود می‌کشد و او را به لب رود می‌برد.

هوش مصنوعی: او سلاحش را بر زمین انداخت و دستش را در زیر آن پنهان کرد، سپس سلاحش را پوشاند و خودش در جایی نشسته است.

هوش مصنوعی: در دامن خود، آب گلی را به چنگ گرفت و به سوی لب آب رفت.

هوش مصنوعی: وقتی ترکان پرچم فرمانده خود را دیدند، ناچار به جلو رفتند.

هوش مصنوعی: صدای بلندی برخاست و نالهٔ ساز و آوای دم نای آتشین و هندی، به گوش رسید.

هوش مصنوعی: تجربه‌دیده‌ها به مانند کشتی‌ای هستند که وقتی در آب قرار می‌گیرند، با وزش باد سرعت می‌گیرند.

هوش مصنوعی: سپه، گراز سنگینی را با دستانش بلند کرد و از کار او شگفت‌زده شد.

هوش مصنوعی: عنان اسب سبک شد و بار سنگین شد، در نتیجه سر دسته سرکشان از صدا و هیاهو به حیرت افتاده است.

هوش مصنوعی: او با شمشیر و نیزه به جنگ پرداخت و آن یل (پهلوان) را که راهنمایش بود، به قتل رساند.

هوش مصنوعی: بر روی هامون، به اندازه یک کوه، کسانی که دلیر و خسته بودند، با هم جمع شدند.

هوش مصنوعی: همه‌ی دلیران به سمت او رفتند، مانند شیری که به جلو گله می‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی که لشکر از مقابل گیو شکست خورد، مانند لشکری گرسنه و مردان ناتوان از میدان عقب‌نشینی کردند.

هوش مصنوعی: چنان به شدت به عقب برگشت و آب را ترک کرد که گویی هیچ لشکری را در خواب نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: زمانی که عطر و بوی خوش به نزد پیران رسید، قصد داشت سرش را از تنش جدا کند.

هوش مصنوعی: او را به درد و رنج بسیار در حالی که بی‌پناه و بی‌کس است، به اجبار و به زحمت به سمت خود می‌کشاند.

هوش مصنوعی: او گفت که این دل بد و بی‌وفا در لحظه‌ای گرفتار اژدها شده است.

هوش مصنوعی: سیاوش به سخن او گوش داد و اگر او تنها یک باد باشد، سیاوش هم همچون آن، تبدیل به باد خواهد شد.

هوش مصنوعی: ابر، که به مانند پادشاهی برای پیران است، با بارش خروشان خود زمین را بوسه می‌زند و به آن خوش‌آمد می‌گوید.

هوش مصنوعی: او می‌گفت: ای پادشاه که به علم و دانش علاقه‌مند هستی، تو مانند خورشید در میان جمع انسان‌ها درخشان و روشنایی‌دهی.

هوش مصنوعی: تو به خوبی می‌دانی که درد و رنج من برای توست و من به خاطر تو به شدت می‌کوشم.

هوش مصنوعی: اگر من از دست این اژدها رها شوم، شایسته است که به خاطر بخت و تقدیر تو آزاد باشم.

هوش مصنوعی: گیو به کیخسرو نگاهی انداخت تا ببیند شاه نیو چه دستوری می‌دهد.

هوش مصنوعی: فرنگیس را دید که چشمانش پر از اشک است و زبانش پر از نفرین و بدگویی از افراسیاب.

هوش مصنوعی: گیو به سرافراز گفت: ای سرافراز، تو در طول راه، رنج‌های بسیاری را تحمل کردی.

هوش مصنوعی: بدان که این مرد با تجربه و دانا، جنگجویی شجاع و با روحی روشن است.

هوش مصنوعی: پس از قاضی عادل، ما را به کسی راهنمایی کرد که ما را از خون رهایی بخشید.

هوش مصنوعی: محبت بد او باعث آسیب به روح ما شده و از این رفتار خود، به‌خاطر خودمان درخواست نجات داریم.

هوش مصنوعی: به او گفت گیو: ای سرور بانوان، به سوی زندگی جاودان و خوشبختی برو.

هوش مصنوعی: من با شدت و قاطعیت به ماه و تاج و تخت پادشاه نیکوکار سوگند خورده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر به او دسترسی پیدا کنم، در روز انتقام، زمین را با خون او رنگین می‌کنم.

هوش مصنوعی: کیخسرو به او گفت: ای شیر دل، به خاطر سوگند یزدان، زبانت را نبُر.

هوش مصنوعی: حالا با قسم و عهدی قوی، دلیرانه به سراغ او برو و با خنجر او را بزن و گوشش را سوراخ کن.

هوش مصنوعی: زمانی که خون از خنجر تو بر زمین بریزد، به یاد محبت و دوستی می‌افتی و همچنین به یاد دشمنی و کینه.

هوش مصنوعی: گیو به خنجرش گوش داد و سوگند را فراموش کرد، چرا که از شدت درشتی و خشم چیزی نگفت.

هوش مصنوعی: پیران به شاه گفت که مشخص است که دشمن با سپاه به ما حمله کرده است.

هوش مصنوعی: این جمله به معنای دعوت به پذیرایی و مهمانی است، به طوری که از مهمان درخواست می‌شود که کاسه یا ظرفی را بپذیرد و در ادامه اشاره می‌شود که مهمان باید مانند گذشته، جان و چیزهای ارزشمندش را بخشیده باشد. به نوعی، تاکید بر محبت و بزرگواری در برقراری ارتباط و پذیرایی است.

هوش مصنوعی: گیو، ای دلیر و شجاع، چرا در میدان نبرد سست و ضعیف شده‌ای؟

هوش مصنوعی: اگر قسم بخوری، مگر اینکه دوباره دستانت را به بند دراز ببندم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس قادر نخواهد بود این بند و محدودیت تو را بگشاید. ما تنها به گلشهر و زیبایی آن فکر می‌کنیم و بس.

هوش مصنوعی: کجا می‌توانی همانند او را که سرآمد زنان است، پیدا کنی؟ اوست که تو را از درون و بیرون می‌شناسد.

هوش مصنوعی: بدان (پهلوان) نیز به توافق رسید و به وسیله سوگند، اسب و جان را خرید.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند آن گره را بگشاید، مگر اینکه از دنیای پر از گل و زیبایی آن، راهی بیابد.

هوش مصنوعی: او را اسب داد و دو دستش را بست و سپس فرمان داد که بر آن اسب بنشیند.