واقا یکی توضیح بده لطفا :
زیر نظر و در حضور جهانپهلوان رستم نامدار ،پسر دشمن رو که اسیر بوده ؛ سر میبرند و بدنش رو بردار کرده و کاردآجین میکنند تا دو چشم پدرش پرآب و دلش اندوهگین باشه تا به ابد ؟
چقدر ملت با فرهنگ ایرانی همچون داعشیان عمل کرده در این صحنه ؟
چرا این صحنه تا حالا بیشتر و بیشتر بیان نشده و بیشتر به این رفنار زشت و محکوم کردنش پرداخته نشده ؟

آرش جان ، رستم از دو نژاد زاده شده ، از طرف پدر به سام نریمان که مظهر دلاوری است وصل میشود و از طرف مادری به مهراب کابلی که از نوادگان ضحاک است می‌رسد و فردوسی به درستی و بسیار ضریف خوی دوگانه رستم که گاهی به پهلوانی و گاهی به تندخویی و حتی وحشی گری میزند را نشان داده .
این داستان نشان میده که در همه ما خوی جوانمردی و وحشی گری به صورت همزمان وجود دارد و باید مراقب باشیم که در موقعیت های مختلف کدام روی ما غلبه دارد.

درود  پرسشی نغز و نیکو بود که می  کوشم پاسخی بر آن بیابم 

شاهنامه  آرمان شهر نیست  زبان و بیان نمادین است اما داستان‌ها واقع گراست   یعنی عرصه باید و نباید ها نیست   بلکه هست و نیست را توصیف می کند 

هرجا که خطایی رخ می دهد  انتقاد می کند   سام  بزرگترین پهلوان شاهنامه درطول  زمانی بسیار است و یگانه قهرمان و پهلوان است  اما همین پهلوان  وقتی پسرش زال را در کوه می گذارد   به شدت سرزنش می شود 

ودر جاهای دیگر شاهنامه حتی شخصیت هایی که دارای فره ایزدی هستند به شدت برای انجام  کارهای  مورد سرزنش قرار می گیرند 

در این داستان نیز قهرمان کاری زشت انجام می دهد و در ادامه نیز این رفتار ادامه می یابد که ویژگی حماسه است برای بیان انتقام سخت      

همه سر بریدند برنا و پیر   زن و کودک و خردکردن اسیر  

این بیان واقعیتی است که اتفاق افتاده   اما آنچه مهم است و نقطه تفاوت فرهنگ ایرانی و انیرانی   و آنچه مایه افتخار است    آنکه     تیغ  بران   نقد از  عزیزترین   عزیز شاهنامه هم  گذشت نمی کند    در ادامه داستان به شدت رفتار رستم مورد نکوهش قرار می گیرد   و هم اینست که مرز درست و نادرست   مشخص و آشکار می گردد‌‌‌

گرت دل نه با آهرمنست    سوی آز منگر که او دشمنت ............

تهمتن چو بشنید شرم آمدش    برفتن یکی رای گرم آمدش 

ای کاش پرسش ها کمی  پسندیده  و سرشتین و دانشورانه‌تر گفته آید 

چنانچه سرخه به راستی از کردار افراسیاب ناخرسند بود و از کشته شدن سیاوش اندوهگین ، می بابست تن به جنگ نمی داد و تسلیم‌می شد . نه اینکه پس از اقدام به نبرد و شکست و اسارت ، عجز و لابه کند!

اما بعد ... چگونه می شود از میان اینهمه فرزانگی و حماسه و دلیری ، تنها یک گوشه ی ناروا  آن هم در جایگاه انتقام  را بر گرفت و بیرون کشید ، نشان از بی فرهنگی و داعشی بودن ملتی!

به راستی که فقط فارسی سخن گفتن نشانه ی ایرانی بودن نیست. محک ، شاهنامه است.

منظور از گروی شخصی است که سیاوش را به قتل رساند 

دریغ آن گو نامبرده سوار

که چون او نبیند دگر روزگار

چو در بزم بودی بهاران بدی

به رزم افسر نامداران بدی

همی جنگ با چشم گریان کنم

جهان چون دل خویش بریان کنم

همه شهر ایران به  شیون شدند

پر از درد نزد تهمتن شدند


و نه انگونه که ماتم و رستم امده