هوش مصنوعی: چنان بد بود که گودرز با گیو و آزادگان در حال رفتن بودند.

هوش مصنوعی: گرازها و پرندگان به نزد شاه نزدیک شدند و مدتی به دریا خیره شدند.

هوش مصنوعی: او این تصویر زیبا را دید که پری با نخی ظریف در کنار آب به خواب رفته است و این منظره دلنشین و خیال‌انگیز برای او جذاب و دلپذیر بود.

هوش مصنوعی: پرستنده، همان‌طور که آب را تیره و ناواضح می‌بیند، دیدگانش نیز خیره و متعجب است.

هوش مصنوعی: به دل گفتم که این انسان پارسا از دریای شاید چیز ارزشمندی را به دست می‌آورد.

هوش مصنوعی: نگاه کن، چگونه نهنگ بزرگ در جستجوی ماهی در عجب به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: به او گفت: ای مرد پرهیزکار، اگر در دل خود چیزی داری، آن را به صورت آشکار بیان کن.

هوش مصنوعی: آیا از این آب دریا چه توقعی داری، جز اینکه فقط بدنت را بشویی؟

هوش مصنوعی: به او گفتند، ای مرد بزرگ و سربلند، نگاه کن و ببین که یکی در این کار چه کرده است.

هوش مصنوعی: من مکانی دارم که با این شمشیر به کوهی می‌روم که پرستشگاه است و من به‌تنهایی از جمعیت دور شده‌ام.

هوش مصنوعی: در شب تاریک به درگاه خداوند حاضر شدم و تمام شب را در جمع کسانی بودم که به خدا ایمان دارند و او را پرستش می‌کنند.

هوش مصنوعی: زمانی که صدای پرندگان بلند می‌شود، من هم یک ناله‌ی غم‌انگیز از خودم بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: در همان لحظه، قلب روشن من فکر کرد که من از ریشه دشمنی در این دنیا جدا شدم.

هوش مصنوعی: چنین نمی‌پسندم که هنگام خواب، صدایی غیر از صدای افراسیاب به گوش برسد.

هوش مصنوعی: در جستجوی هر گوشه‌ای از کوه و غار بودم و در آن لحظه دردناک، همه جا را زیر نظر گرفتم.

هوش مصنوعی: دو دستش را مانند سنگ به بند زدم، مثل اینکه او به شدت خشمگین و خطرناک بود.

هوش مصنوعی: ز کوه به من تازیان خروشان و نوحه‌زنان را آوردم، مانند زنان که در حال گله و زاری هستند.

هوش مصنوعی: از شدت زاری و فریاد و قسم‌های او، دیگر نتوانستم به او وابسته بمانم.

هوش مصنوعی: در اینجا، دل و جانم از چنگ یا اسارت رهایی می‌یابند و از آن وضعیت نجات پیدا می‌کنند.

هوش مصنوعی: چرا در این آب پنهان شده‌است؟ به تو به‌روشنی می‌گویم که واقعیت چگونه است.

هوش مصنوعی: گودرز وقتی این ماجرا را شنید، به یاد سخنان درستکاران افتاد.

هوش مصنوعی: او به سوی آتشکده رفت، مانند مردمی که دل‌شان پر از عشق و شور است.

هوش مصنوعی: در ابتدای خلقت، پروردگار را به ستایش و نیایش فراخواندند.

هوش مصنوعی: عشق و محبت به گونه‌ای است که پرده‌ها را کنار می‌زند و رازهای پنهان را آشکار می‌کند. آن چشمی که به آشنایان نگاه می‌کند، داستان‌های زیادی را با آن‌ها در میان می‌گذارد.

هوش مصنوعی: در همان لحظه، پادشاهان بر اسب‌ها نشسته و از کاخ آذرگشسب خارج شدند.

هوش مصنوعی: از سخن پادشاه، فردی اندیشمند به نزد شخصی پرهیزکار آمد.

هوش مصنوعی: زمانی که هوم، که نمادی از قدرت و عظمت است، سر و تاج شاهان را مشاهده کرد، بر آنان تحولی شگرف و ستودنی را نازل کرد.

هوش مصنوعی: همه پادشاهان بر او به خاطر مقام و شایستگی‌اش تحسین و ستایش می‌کردند و این نیکویی‌اش را به خلق و جهان نسبت می‌دادند.

هوش مصنوعی: هوم به کاووس شاه می‌گوید: «به خداوند شکر بگذار و به او پناه ببر.»

هوش مصنوعی: من چهره مردی را دیدم که یزدان‌پرست است و توانایی و دانایی و قدرت بالایی دارد.

هوش مصنوعی: پرستنده از هوم جواب گرفت که امیدوارم سرزمین تو همیشه آباد باشد.

هوش مصنوعی: برای این شاه، نوروز خوش و مبارکی باشد؛ و دل کسانی که نسبت به او بدخواه‌اند، از آنها جدا باد.

هوش مصنوعی: من در این کوهستان پرستنده بودم، که بر دژ خاموش و محکم شهریار گذشتم.

هوش مصنوعی: من آرزو داشتم که خلق و آفرینش به دست خداوند، باعث رونق و شکوفایی زمین شود.

هوش مصنوعی: وقتی او برگشت، من شادم و خوشحال شدم و به دعا و نیایش نزد خدا رفتم.

هوش مصنوعی: همچنان که یک شب خوش به طور ناگهانی، صدایی از آسمان به من خبر داد.

هوش مصنوعی: از این غار بی‌پایه، صدای بلندی شنیدم و به صدایش گوش دادم.

هوش مصنوعی: کسی با حالت غم و اندوه و گریه شدید بر روی تختی از عاج نشسته است و به وضعیتی که بر کشور و نیروهای نظامی و وسایل حکومت و شاهی حاکم شده، افسوس می‌خورد.

هوش مصنوعی: از تیغ (خود) به سمت آن غار تنگ می‌روم، کمندی که به دور کمرم بود در دستم.

هوش مصنوعی: من سر و گوش افراسیاب را دیدم که در آنجا مکان آرام و خواب ساخته شده است.

هوش مصنوعی: من او را به بند کمندش گرفتار کردم، ولی وقتی سنگینی را احساس کرد، از آن محل باریک و تنگ به شدت ناله کرد.

هوش مصنوعی: با خواهش او، کمند را شل کردم. وقتی که او به آب رسید، بند را باز کرد.

هوش مصنوعی: در این لحظه باید از دنیا جدا شد و به آب پیوست، چرا که او دیگر در دسترس نیست.

هوش مصنوعی: اگر او (کسی) دوباره به آسمان برگردد، آنگاه سپهر (آسمان) هم به حرکت درمی‌آید و خون و محبت او در گرسیوز (شخصی یا موجودی دیگر) جاری خواهد شد.

هوش مصنوعی: زمانی که پادشاه بزرگ به برادرش دستور دهد، او باید با تمام قدرت و اراده‌اش، به آن فرمان عمل کند و خود را به قید و بند آن فرمان ملتزم سازد.

هوش مصنوعی: در اینجا می‌گویند که بر دوش او چیزی می‌آورند تا قدرت و نیروی او را کاهش دهند و او را تحت کنترل درآورند.

هوش مصنوعی: وقتی صدای او به گوش افراسیاب برسد، او حتماً از عمق دریا برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: فرمان داد تا نگهبانان روز، با شمشیر و سپر به راه بیفتند.

هوش مصنوعی: گری سه‌وز، شوم را بردند، زیرا آشوب او باعث خرابی و دردسر برای مردم و سرزمین شده بود.

هوش مصنوعی: به فرمان او، جلاد پرده‌ی ننگین را از چهره برداشت و آن را کنار زد.

هوش مصنوعی: او بر شانه‌اش پارچه‌ای از پوست خام گاو می‌دوزد تا دیگر هیچ علامتی بر بدنش نماند.

هوش مصنوعی: او با تندی و خشونت به پوست او آسیب زد و از خالق جهان، یاری خواست که او را نجات دهد.

هوش مصنوعی: وقتی افراسیاب صدای او را شنید، از شدت درد و غصه برخواست و از آب بیرون آمد.

هوش مصنوعی: به دریا قدم گذاشت و به جایی رسید که برایش آشنا بود.

هوش مصنوعی: زمانی که برادر از خشکی و کم‌آبی صدا بلند کرد، برای او دیدن آن وضعیت، سخت‌تر و دردناک‌تر از مرگ بود.

هوش مصنوعی: وقتی گرسیوز او را در آب دید، چشمانش پر از اشک و دلش پر از اضطراب شد.

هوش مصنوعی: آه و فریاد، ای پادشاه جهان! تو سرآمد نام‌آوران و تاج رأس بزرگانی.

هوش مصنوعی: کجاست آن همه شکوه و جلال و کجاست آن سرزمین با تاج و آن همه نیرو و سپاه؟

هوش مصنوعی: کجاست آن همه دانش و قدرت، دست تو کجاست که در اختیار بزرگان و قدرتمندان است؟

هوش مصنوعی: کجا آن جایی که در میدان جنگ، افتخارات و نام‌آوری‌هایت را نشان می‌دهی و کجا آن جایی که در میهمانی‌ها و مجالس خوشگذرانی، لذت‌ها و خوشی‌هایت را تجربه می‌کنی؟

هوش مصنوعی: الان به دریا نیاز داری و این ستاره‌ که دیرتر در آسمان نمایان شده، به این خاطر به تو رسیده است.

هوش مصنوعی: وقتی افراسیاب این را شنید، شروع به گریه کرد و اشک‌های خونینش را به سمت آب ریخت.

هوش مصنوعی: جواب داد که من در سفر به دور دنیا به جستجوی چیزهای آشکار و پنهان پرداختم.

هوش مصنوعی: از این بخشش و نیکی چه سودی می‌توانم ببرد؟ زیرا از بد به بدتر افتاده‌ام و حالا در شرایطی بدتر از قبل قرار دارم.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام اکنون بی‌ارزش شده و درونم مملو از درد و زحمت است.

هوش مصنوعی: نوهٔ فریدون و فرزند پشنگ، به‌عنوان سرنوشت‌شان به داخل دهان نهنگ رفته‌اند.

هوش مصنوعی: شخصی را در حالتی می‌بینم که پوست درنده‌ای بر تن دارد، اما هیچ‌کس را نمی‌بینم که با چشمان شرم‌آور به او نگاه کند.

هوش مصنوعی: زبان دو فرمانده، پر از گفت‌وگوهای سلیس و روان است که به دنبال حقایق و جستجوهای عمیق می‌باشند.

هوش مصنوعی: وقتی خداوند پرستندگانش را مشاهده کرد، صدای ناله و شیون آن‌ها را شنید.

هوش مصنوعی: از مسیر جزیره کسی بیرون آمد، و وقتی او را از دور دید، اندکی مبهوت شد.

هوش مصنوعی: در این بیت، منظور این است که فردی با قدرت و توانایی بسیار، به مانند شیر قوی و پرقدرت، از میان دو راه و دو گزینه عبور می‌کند و به آسانی بر همه مشکلات غلبه می‌کند. این تصویر به نوعی نشانه‌ای از استحکام و مهارت در مواجهه با چالش‌هاست.

هوش مصنوعی: شخصی که گردن بند را به دور گردن شهریار انداخت، او را به دام انداخت.

هوش مصنوعی: او را از دریای آب به خشکی آوردند و از شدت ترس و اضطرابش، عقل و اراده‌اش رفت.

هوش مصنوعی: مرد دینداری به خاطر محبت و نیازش به دیگری، در دل خود احساس کوچکی و فروتنی کرد و به سوی دریا رفت تا از آب آن بهره‌برداری کند.

هوش مصنوعی: او را به دیگران سپرد و خود به سمت بازگشت رفت؛ تو گفتی که با باد هم‌نشین شد.