چو اگاه شد رستم رزمساز
 که امد ز ترکان یکی سرفراز
بنزدیک او شد زپیش سپاه
به سر  بر نهاده ز اهن کلاه
بدو گفت ای ترک نام تو چیست
 بدین امدن رای و کام تو چیست
 چنین داد پاسخ که پیران منم
 سپهدار این شیرگیران منم
گزین سپاه رد افراسیاب
سر پهلوانان با جاه و اب
ز هومان ویسه مرا خواستی
زبان را به خوبی بیاراستی
دلم تیز شد تا تو از مهتران
کدامی نگویی ز گنداوران
بدو گفت من رستم زاولی
زره پوش با خنجر کابلی
چو بشنید پیران از ان سرفراز
فرو امد از اسپ و بردش نماز

کجایند نادانان که فردوسی بزرگ را به یاوه نژادگرا میخوانند بنگرید که چگونه پیران را  میستاید

چو بشنید پیران دلش  خیره گشت
 ز اواز ایشان رخش تیره گشت
 بدل گفت ای زار و بیچارگان
 پر از درد و تیمار پتیارگان
ندارید از این اگهی بیگمان
که ایدر شمارا سرامد زمان
همی گفتم ان شوم بیداد را
 که چندین مدار اتش و باد را
 مکش گفتمش پور کاووس را
  که  دشمن کنی  رستم و توس را

ز بر گوش  و سگسار و مازندران
کس اریم با گرزهای گران

بر گوش  راست است کسانی که  گوششان برسینه است  در یادگار جاماسپ امده که گشتاسپ شاه پرسید بوم ایشان  ور چشمان ورگوشان دوال پایان  تستیکان (کوتوله ها ) سگسران چگونه است