از آن دشت چنگش اسبش را به حرکت درآورد و مانند آتش تند به سمت سپاه ایران رفت.

وقتی که به نزدیک لشگر ایران رسید، تیری از جنس خدنگ از ترکشش بیرون آورد

گفت این محل جولانگاه هنرنمایی من است و من سر نامداران را در اینجا از تن جدا می کنم.

آن مردی که کاموس را اسیر کرد که گاهی کمند می اندازد و گاهی با تیر و کمان به جنگ می آید کجاست؟

اگر اکنون به میدان نبرد بیاید نمیگذارم نزد سپاهش باقی بماند (او را از بین خواهم برد)

رستم با گرز در دستش به حرکت درآمد و بلافاصله پا در رکاب رخش گذاشت

گفت شیر افکن و پهلوان گیر منم که گاهی با کمند به میدان می روم گاهی با کمان

اکنون تو هم مثل کاموس پهلوان باید چشمت از خاک گور پر شود (بمیری)

چنگش به او گفت: نام تو چیست؟ از کدام نژادی و در دل چه داری؟

بگو تا بدانم در روز پیکار زمانی که گرد و خاک به پا شد خون چه کسی را ریخته ام؟

رستم به او گفت ای بد اقبال خدا نکند درختی وجود داشته باشد (باقی در بیت بعد)

که مانند تویی در باغ بارش باشد و میوه ای چون تو داشته باشد

سر نیزه و نام من مرگ تو می باشد اکنون باید سرت از تنت دست بشوید (جدا شود)

در این لحظه چنگش به سرعت باد آمد و دو گوشه ی کمان را به هم آورد (با تمام قدرت کمان را کشید)

کمان لعنتی مثل ابر بود و با زره برابری می کرد

رستم وقتی دید که تیرش می تواند زره را پاره کند سپر را به سر کشید

به او گفت ای سوار شجاع بایست جایی نرو که الان از جنگ سیر می شوی

چنگش به او (که هیکلش مانند فیل بود) نگاه کرد انگار که سروی روی چمن ایستاده باشد

آن اسب انگار زیر یک کوه قرار داشت ولی مشکلی با تحمل این وزن نداشت

چنگش در دل گفت که اکنون فرار کردن بهتر از دشمنی با جان خود است

اسبش را به حرکت دراورد و به سمت لشکر خود راه افتاد

رستم مانند آتش رخش را به سمتش هدایت کرد

در همین لحظه رستم به او رسید و همه داشتند راجع به آنها بحث می کردند

رستم دم اسب چنگش را گرفت و هر دو لشگر در حیرت و تعجب ماندند

رستم برای مدتی او را نگاه داشت تا خسته شد و چنگش خودش را از اسب به زمین انداخت

کلاهخود چنگش از سرش افتاد و درخواست تسلیم کرد و رستم او را به خاک انداخت

بلافاصله سر را از تنش جدا کرد و همه ی آرزو و افکار از او رها شد

همه ی پهلوانان ایران به ستایش رستم پرداختند

رستم در بین دو سپاه بود و یک نیزه ی درخشان در دست گرفته بود

از آن طرف خاقان بسیار ناراحت شد و بر چرخ روزگار خشم گرفت

خاقان چین به هومان گفت که زمان و زمین بر ما تنگ شده

مگر آنکه تو نام آن پهلوان را بیابی و برایم بفرستی

هومان به او گفت من سندان آهنگران نیستم و در جنگ مانند فیل قوی نیستم

در دنیا مانند کاموس پهلوانی نبود مانند او مبارزی وجود نداشت

این سوار با کمند او را اسیر کرد او را دست کم نگیر

می روم تا ببینم خالق جهان میخواهد در این میدان نبرد چه کسی پیروز شود