کاربرد «بسیجیدن» در این شعر (و شعرهای دیگری از شاهنامه جالب است). فعلی که ظاهرش شبیه فعلهای جعلی طرزی افشار است.

بسیجیدن به عنوان فعل ساده نه تنها در شاهنامه بلکه در متون کهن دیگر هم یافت می‌شود، به عنوان نمونه در دیوان فرخی سیستانی، سنائی، امیرخسرو و کتاب کلیله و دمنه هست.
هیچ شباهتی هم یه مصدر جعلی طرزی افشاری و یا شاعر هزال هم عصر او فوقی یزدی ندارد.

رسته جان باید عالمی مانند شما سخن درست را با لحن درست بنویسد . درست فرموده اید ولی لحن درستی ندارد گفته شما .

محمد گفته است که : {رسته جان باید عالمی مانند شما سخن درست را با لحن درست بنویسد . درست فرموده اید ولی لحن درستی ندارد گفته شما .}
در پاسخ می‌گویم: متشکرم از مَحبت شما که لطف فرموده‌اید و مرا در زمرهٔ علما قرار داده‌اید. من هم سعی می‌کنم الحان خوش تری را به کار ببرم.
صحبت از طرزی افشاری بود و علماء که می‌گوید:
ترسم که وزن کاه به میزان نیایدش
شیخی که کوه بر سر خود می‌معّمد.
خدا نکرده ما هم در زمرهٔ علماء هستیم، پس هوای ما را داشته باش!
بگذریم،
حمیدرضای عزیز ما بسی رنج برده و با همت بلند این گنجور را بنا کرده است، الحمدالله مردم از آن استفاده‌ها می‌برند، ولی وقتی شباهتی هر چند ظاهری بین شاهنامه و اشعار طرزی افشاری می‌بیند علامت خطری را می‌بینم که نکند که به زودی طرزی افشاری هم گنجوریده شود، که حتی ممکن است فردوسیده شود!
چند بار هم به او پیشنهاد کرده‌ام که بابا جان بگذار این مسجد اصلاً دیوار نداشته باشد که هر رهگذری بر در و دیوار آن خاطرات دلتنگی بنویسد. حال که کار از این حرف‌ها گذشته است. این است میراث داری آن بزرگی که می‌گفت:
نمیرم از این پس که من زنده‌ام // که تخم سخن را پراکنده‌ام.
هنگامی که پیر دهقان از تخم سخن می‌گوید اگر اندکی اندیشه بکنیم خواهیم دید که تخم علف هرز تا بخواهی همیشه خود رو است و نشر می‌شود. تخم سخن است که پیر دهقان می‌خواهد، باغبان و نگهداری می‌خواهد، ولی هزل و لیچار در هر محیط غفلت زده و خام اندیشی و تنبلی سریع رشد می‌کند و ریشهٔ سخن را هم می‌خشکاند.
در روزگار صفوی کار شاعران زار بود و دسته دسته جلای وطن می‌کردند و آواره می‌شدند. برزگان و شاهان از فهم شعر باز مانده بودند، شاعری گفته بود:‌ دیگر آن دوران گذشته که قصیدهٔ خوبی می‌سراییدی و صله‌ای دریافت می‌کردی، بلکه اگر کسی را می‌یافتی که دو بیت شعر خوب را می‌فهمد باید به او صله می‌دادی. اما شعر هجو و هزل که در بین لایه‌های قراضۀ اجتماعی، که در همۀ روزگاران، هم چون علف خود رو،رشد می‌کند، در پایان دورهٔ صفوی جای فراختری باز کرده بود. در چنین روزگاری شاعری به نام فوقی یزدی که اشعارش در ردۀ هزل است از مصدر‌های جعلی استفاده می‌کرد و به قول خودش اختراعیده بود.
فوقی یزدی جدالی با طرزی افشاری داشت و مدعی بود که طرزی افشاری طرز او را دزدیده است. به هر حال طرزی افشار که درویش مسلک بود و پس از فوقی هم زنده بود از استقبال بیشتری برخوردار شد و روش خود را گسترش داد و از هزلیات رکیک و ناموسی دوری گزید و ذوقیات خود را ترکی و فارسی و گاه عربی در هم می‌آمیخت.
تُرکیدم، تاتیدم ، آن گاه عربیدم ( یعنی زبان ترکی یاد گرفتم، زبان تاتی یاد گرفتم و آن گاه زبان عربی یاد گرفتم )‌ .
در دوران افول صفوی همه چیز در انحطاط بود، شاعران معنا آفرینی چون صائب طرد شده بودند و یا به کنج عزلت خزیده بودند و یا از کشور رانده شده بودند ولی در عوض طرزی افشاری همدم شاهان شده بود و به‌الطبع نقل محافل خنده و مطایبات.
نمونهٔ اشعار او:
ندارم قدر موری گر چه در همت، سلیمانم
غلط بوده که مور از روی همت می‌سلیماند
( یعنی اگر چه به اندازهٔ موری همت ندارم ولی سلیمان هستم // این خیال غلطی است که مور از روی همت والا مانند سلیمان شده است. )
چو با غیر آن دلبر می‌شرابد
ز غیرت دل عاشقان می‌کبابد
چه کند گر نه گدا نعره به شیرا دورد
که اگر پیش رود قاپوچی می‌چوبد
( قاپوچی(ترکی) = دربان، معنی بیت : گدای بیچاره چه کند اگر مانند شیر نعره نزند و دور نایستد // که اگر جلو برود دربان با چوب می‌زندش)
کارت ای دوست بی‌وفایی دور ( ردیف غزل دور (ترکی)= هست)
همه میل‌ات سوی جدایی دور
بهر دیدار بر در خوبان
چشم من کاسهٔ گدایی دور
طرزی از طرزک تو حظیدم
این چه طرز سخن سرایی دور
جالب است که نامهٔ فرهنگستان هم به طرزی روی آورده است ( صد البته که قابل مطالعه است) ولی برداشت‌های ناقص و یک‌جانبه و غلط و گمراه‌کننده داده است.
ز دیده دم به دم می‌ریز خوند
ببین هجر تو با ما می‌چه‌هاید؟
( معنی بیت : از چشم دم به دم خون می‌ریزد // ببین هجر تو با ما چه‌ها می‌کند).
فردوسی بزرگ گفته است:
از ایران و از ترک و از تازیان
نژادی پدید آید اندر میان
نه دهقان نه ترک و نه تازی بود
سخن‌ها به کردار بازی بود
بارها در تاریخ حوادث دردناکی زبان فارسی را درنوردیده است . یکی از حادثه‌‌های بزرگ که در پیش چشمان نسل های اخیر اتفاق افتاد، و هنوز هم ما درد آن جراحی بزرگ را درک نکرده‌ایم، جراحی و قطع عوض کردن زبان فارسی از شبه قاره بود. استعمار تمام قلعه‌های نظامی را فتح کرده بود، حکومت‌ها را قبضه کرده بود ولی بعد از همهٔ آن پیروزی‌ها سخترین قلعهٔ فتح ناشدنی، زبان فارسی بود. بزرگترین ترفند سیاسی تاریخی برای زبان فارسی اجرا شد و آن نشر و ترفیع زبان اردو در مقابل زبان فارسی بود و به مرور زبان فارسی در هند ضعیف شد و در نیمهٔ قرن نوزدهم زبان انگلیسی به زور به جای آن نشست. یک امپراتوری تاریخی فروپاشید، میراث غنی امپراتوری که به زبان فارسی بود در شبه قاره بی‌ صاحب ماند. هنوز بیشترین نسخ‌های خطی فارسی در کتابخانه‌های هند است که حتی فهرست نشده است. و هیچ ملتی هم ادعایی برای این میراث ندارد.
طرفه‌تر اینکه برزگان شعر و ادب ایران از دوران محفل مشتاق اصفهانی ( دوران اشرف افعان و محاصرهٔ اصفهان و سقوط صفوی)‌ گرفته تا ملک‌الشعرا بهار، بدیع‌الزمان فروزانفر و شفیعی کدکنی در ضدیت با این بخش غنی تاریخی ادب فارسی گام برداشته‌اند. این خود-دشمنی و ناآگاهی ستم بزرگی است بر خود و بر نسل‌های آینده.
آیا چقدر باید بگذرد که عبرت بگیریم؟ هنوز هم باید منتظر به وجود آمدن زبان شبه اردوی دیگری بنشینیم ؟ قضا را، طرزی هم از ایل افشار بود و دو و سه نسل قبل از نادر افشار می‌زیست. این را از این روی می‌گویم که لشکرکشی نادر به هندوستان عامل مهم در نشو و نما و نشر و گسترش زبان اردو شد.

بسیجیدن به معنی امادگی و فرستادن و انچه امروز بدان لجستیگ میگویند است من اتفاقا برای خرچنستان نامه فرستادم که واژه به این خوبی بسیج داریم چرا ان واژگان بی خود را سخته اید کو دل و هوش شنوا - ای کاش پیش از نوشت و نظر دادن دست کم یک سرچ تاقابل میکردند اخر ای ایرانیان چرا اینچنین بی خود و تنبل و بی سواد و هرزه گو شده اید از فردوسی شرم کنید که عمر در سر سربلندیتان نهاد انگاه نه خاموش می نشینید و نه یک سرچ ساده میکنید تا این همه ژاژ نخایید


تدبیر ملک را و بسیج نبرد را
برتر ز بهمنی و فزون از سکندری .
فرخی .
بکس رازمگشای در هر بسیچ
بداندیش را خوار مشمار ایچ .
اسدی .

بدان ای جهاندار، کاسفندیار
بسیچید همی رزم را روی کار.
دقیقی.
کنونست هنگام کین خواستن
بباید بسیچید و آراستن.
دقیقی.
که خسرو بسیچیدش آراستن
همی رفت خواهد به کین خواستن.
دقیقی.
کنون رزم گردان بسیچد همی
سر از رای تدبیر پیچد همی.
دقیقی (از سروری ).
ز خورد و ز بخشش میاسای هیچ
همه دانش و داد دادن بسیچ.
فردوسی.
میاسا ز رفتن شب و روز هیچ
به هر منزلی اسب دیگر بسیچ.
فردوسی.
بباید بسیچید ما را بجنگ
شتاب آوریدن بجای درنگ.
فردوسی.
بفرمود پس دادگر شهریار
بسیجیدن آیین آن روزگار.
فردوسی.

شعر را میخواندم و اشک می ریختم چه زیبا سروده است و چه عشقی به ایران - البته ایرانی که میگویم ایران خخودخواهانه شما نیست ایران یعنی ایران پارسی که از سند تا فرات است و همه مردمش را بیک چشم ببینی به بهانه مرز مقدس ایرانیان ان سوی مرز را تحقیر نکنی