هوش مصنوعی: زمانی که خورشید درخشان در آسمان نمایان شد، دل گیو تحت تأثیر قرار گرفت و با برادرش که شخصیتی خشن و سخت داشت، مواجه شد.

هوش مصنوعی: بیژن گفت: ای برادر راهنما، هیچ خبری از بازگشت او نیست.

هوش مصنوعی: باید برای برطرف کردن مشکلات تلاش کرد، اما اگر نتوانیم، باید به آن‌ها عادت کرده و بر ضعف‌هایمان غصه نخوریم.

هوش مصنوعی: دلیران هر دو به آن مکان پر از خشم، ننگ و جنگ رفتند.

هوش مصنوعی: در دیدار با بهرام، آن‌ها که نیازمند بودند، خسته و مجروح تلاش کردند تا دوباره به او بپیوندند.

هوش مصنوعی: تمام دشت پر از خستگی و جانباختگان بود و جهان در خون غوطه‌ور شده بود.

هوش مصنوعی: وقتی دلیران به بهرام رسیدند و او را دیدند که در شرایطی دشوار و پر از درد و رنج قرار دارد، با شتاب به او نزدیک شدند.

هوش مصنوعی: مضطرب و آشفته بر زمین و خون افتاده، از آن شخصیت ضعیف و پستی که به آن دچار شده، ناامید شده و کارها بر او برگشته است.

هوش مصنوعی: آب از صورت او به‌سرعت و با غم بسیار جاری می‌شود، چرا که دو تن در پانم پر از خون هستند و او با محبت به آن‌ها نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که او به هوش آمد، چشمانش را باز کرد و دید که بدنش پر از خون است و دلش پر از خشم.

هوش مصنوعی: کای نامجوی به گیو گفت: وقتی که من را در تابوت بپوشانی، به چه صورت خواهی بود؟

هوش مصنوعی: تو از برادر خود انتقام می‌خواهی، اما این انتقام تنها با گاوی که شیر می‌دهد به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: یک پیر بزرگ مرا دید که او به یاد روزهای قدیم با من نشسته بود و خاطراتی از گذشته در خاطرش زنده شده بود.

هوش مصنوعی: همه بزرگان و شناخته‌شدگان چین، به خاطر انتقام از من، به جنگ آمدند.

هوش مصنوعی: بدن من خسته نشده است و هیچ یاد و نشانی از نژاد و گذشته‌ام ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی بهرام این داستان را به خاطر آورد، گیو از چشمانش اشک زردی جاری شد.

هوش مصنوعی: کسی که به دست هنرمند داده شده، بر سر روز روشن و شب تاریک قسم خورده است.

هوش مصنوعی: تنها زیبایی ترگ رومی را می‌بینم و جز آن چیزی به یاد ندارم، مگر اینکه بتوانم کین بهرام را بازگردانم.

هوش مصنوعی: پر از درد و رنج و کینه نشسته بود، شمشیری هندی در دست گرفته بود.

هوش مصنوعی: زمانی که زمین به تاریکی فرورفت، نور ستاره‌ای از افق نمایان شد و بر راه‌ها تابید.

هوش مصنوعی: وقتی گیو دلیر را از دور دید، به سرعت مهار اسب را چرخاند و نفسش را در سینه حبس کرد.

هوش مصنوعی: وقتی فهمید که از میان لشکر عبور کرده و از جمع سروران و تکبرکنندگان فاصله گرفته است.

هوش مصنوعی: به سوی او رفت و در دامش گرفتار شد، مانند رمشی که در میان تارهای تژاو (تار عنکبوت) به دام می‌افتد.

هوش مصنوعی: او به سرعت پایش را به جلو می‌برد و به راحتی از پشت زینش پایین می‌آید و آن را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: به زمین افتاد و به حالتی ذلیل و بی‌کس درآمد و دستش به بند کشیده شد.

هوش مصنوعی: نشست بر روی اسب و او را کشاند و به آرامی به سمت خود برد، مانند کسی که در میان بیابان است.

هوش مصنوعی: او به او گفت: از من بخواه، چون من نمی‌خواهم که تو دیگر در کنار من بمانی، ای دلیر.

هوش مصنوعی: در این بیت، گوینده از خود می‌پرسد که چه اقدامی انجام داده که باعث شده تا در میان این همه جمع و موجود، دنیای تاریک و دردناک جهنم را به او نشان دهند. احساس گمراهی و نارضایتی از وضعیت خود را بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: بر سرش دویست ضربه شلاق زدند و گفتند که در اینجا جایی برای صحبت کردن نیست.

هوش مصنوعی: نمی‌دانی ای بدشانس که در باغ کینه، درختی را تازه کاشته‌ای.

هوش مصنوعی: او در بالای چرخ‌ها قرار دارد و بدنش خون را می‌ریزد، چرا که بار سنگینی بر دوش اوست.

هوش مصنوعی: تو باید برای شکار بهرام بجنگی و حالا باید زخمی را که بر کام نهنگ نشسته، ببینی.

هوش مصنوعی: در این گفت و گو، فردی به گیو اشاره می‌کند و او را با عقاب مقایسه می‌کند که سمبلی از قدرت و شجاعت است، در حالی که خود را به چکاوک تشبیه می‌کند که نمادی از آسیب‌پذیری و کمتر بودن است. این مقایسه نشان‌دهنده تفاوت در قدرت و ویژگی‌های شخصیتی آن‌هاست.

هوش مصنوعی: من هیچ تصور بدی از بهرام ندارم، زیرا او به دست من نیامد و زمانش فرا نرسید.

هوش مصنوعی: وقتی من به آنجا رسیدم، سواران چین در دشت کین به قتل رسیده بودند.

هوش مصنوعی: بهرام به حالت بی‌حالی و ناتوانی دچار شده است و از دردش دل گیو نیز به شدت نگران و ناراحت شده است.

هوش مصنوعی: کسی که گیو دلیر را به جلو می‌آورد، به بهرام شیر که قلبش خسته است، کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: او به او گفت که من هم اکنون منتظر این هستم که به خاطر بی‌وفایی‌ات، از خودت انتقام بگیرم.

هوش مصنوعی: از خداوندی که جهان را آفریده و خلاق است، سپاسگزاری می‌کنم که توانستم مدت زیادی از زندگی را تجربه کنم.

هوش مصنوعی: من اکنون از نزد تو می‌روم تا افرادی که بدبین و تیره‌دل هستند، بدانند که من چه اراده‌ای دارم.

هوش مصنوعی: او به شدت آرزو داشت که دیگران از او دور شوند و حتی دوست داشت که خود را نابود کند.

هوش مصنوعی: او می‌گفت اگر این کار به این صورت پیش برود، چه فایده‌ای دارد که سر من را با خنجر ببرند؟

هوش مصنوعی: من بنده‌ای هستم که روح‌ام را برای پرستش تو وقف کرده‌ام و به تو احترام می‌گذارم.

هوش مصنوعی: بهرام شیر به گیو گفت: ای دلاور معروف و مشهور.

هوش مصنوعی: اگر روزی از او به من بدی برسد، همان روز نباید انتظار مرگ او را داشت.

هوش مصنوعی: او با سر پر از گناهش، بی‌خیال من شد و رفت، ولی من از او می‌خواهم که در این دنیا خاطره‌ام را باقی بگذارد.

هوش مصنوعی: وقتی برادر بهرام را خسته و ناتوان دید، متوجه شد که این تژاو، یعنی شخصی که به او آسیب رسانده، بدجنس و ظالم است.

هوش مصنوعی: او فریاد زد و ریش تژاو را گرفت و سرش را مانند چکاوک از تنش جدا کرد.

هوش مصنوعی: دل گیو پس از آنکه از آن‌ها جدا شد، برایشان دلتنگی و غم شد و جانش از ناراحتی به‌هم ریخت و همچون آتش شعله‌ور شد.

هوش مصنوعی: صدایی بلند شد در دنیا که وقتی این شگفتی را آشکار و پنهان دید، به آن واکنش نشان داد.

هوش مصنوعی: اگر من کشته شوم یا تو، در هر صورت تو برادر من خواهی بود و اگر کسی دیگری را بخشی، تو همچنان خویش من خواهی ماند.

هوش مصنوعی: بهرام گفت که با این شرایط و اوضاع، جان خود را فدای جهان کرده است، زیرا این گونه است که سرنوشت و ساختار جهان به این شکل رقم می‌خورد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به دنبال قدرت و عظمت است، باید ابتدا آماده باشد که بهایی سنگین بپردازد و از چالش‌ها و سختی‌ها عبور کند.

هوش مصنوعی: اگر او خود را به درد بکشاند، یا اگر دیگران او را بکشند، به دور از این مشکلات بگرد و سعی کن از این دنیای پر درد دوری کنی.

هوش مصنوعی: بیژن بر اسب سرکش خود سوار شد و به دنبال کارهایش رفت.

هوش مصنوعی: او را از سرزمین تژاو به نزدیک ایران آوردند و دلش پر از شادی و امید بود.

هوش مصنوعی: وقتی که فاصله از آن محل جنگ ایجاد شد، ایوان به دست کارهایش یک مکان پنهان و مخفی درست کرد.

هوش مصنوعی: بیایید بوی خوش مغز او را با مشک و عطر بپوشانیم و بدنش را با پارچه‌ای نازک و زیبا بپوشانیم.

هوش مصنوعی: بر اساس شایستگی‌های شاهانه، بر تختی از عاج دراز کشیده و تاجی بر سر خود گذاشته است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد در این بیت به حال و هوای شخصی اشاره شده که دچار سختی و دشواری شده و چهره‌اش به رنگ‌های سرخ و کبود درآمده است. این وضعیت نشان‌دهنده‌ی احساساتی همچون اندوه یا درد و رنج اوست. همچنین به باوری اشاره می‌شود که در این شرایط بهرام (شخصیتی با ویژگی‌های خاص در ادبیات) هرگز نمی‌تواند به چنین وضعیتی دچار شود؛ یعنی این شخص به اندازه‌ای آسیب‌پذیر و متاثر است که بر اساس شرایط او، او را از شخصیت‌های قوی و مقاوم جدا می‌سازد.

هوش مصنوعی: لشکر معروف، به خاطر بی‌تابی و غم‌انگیزی بهرام و تغییرات سرنوشت، به شدت ناراحت و محزون شده است.