هوش مصنوعی: موبد به دل خود می‌گوید که این روزگار چقدر بد است که چنین فرمانی از پادشاه صادر شده است.

هوش مصنوعی: همه ما، چه جوان و چه پیر، در برابر مرگ یکسان هستیم و هیچ تفاوتی وجود ندارد. این حقیقت مربوط به پسر شهریار اردشیر هم می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر او سال‌ها را بی‌شمار بداند، زمانی که به دشمنانش برسد، به نظر می‌رسد که تخت و قدرت او هم از دست خواهد رفت.

هوش مصنوعی: بهتر است که از کارهای بی‌فایده دوری کنیم و به جای آن، کاری بزرگ و مؤثر انجام دهیم.

هوش مصنوعی: من این ماه را از مرگ نجات می‌دهم، مگر اینکه بتوانم شاه را پشیمان کنم.

هوش مصنوعی: هر زمانی که از او فرزندی به دنیا بیاید، به جای آن دیگر این گفتهٔ پادشاهی را بیاد می‌آورم.

هوش مصنوعی: هیچ کاری نیست که از دل عبور کند، من باید خردمند باشم تا از نادانی بهتر باشم.

هوش مصنوعی: جایی در خانه‌ات را زیبا کن، چون آن مکان برای تو هم‌چون روح و جسمت ارزشمند است.

هوش مصنوعی: به زنی گفتم اگر هیچ چیز دیگری از من نبیند، من هیچ حق و حقوقی نسبت به او ندارم.

هوش مصنوعی: پس او تأمل کرد که دشمنان زیادی وجود دارند و این که هر کسی ممکن است هم فکر خوب داشته باشد و هم فکر بد.

هوش مصنوعی: من به دنبال راه حلی هستم که کسی که به من بد می‌گوید، نتواند با گفتار زشت خود، آبرو و اعتبار من را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: او به خانه رفت و کارهای لازم را انجام داد. سپس برای درمان و مداوای داغ و زخم‌ها اقدام کرد و همه چیز را به خوبی ترتیب داد.

هوش مصنوعی: به زودی بر زخم‌ها نمک می‌پاشند و به حقه‌ای دچار می‌شوند، مثل دود که در فضا پخش می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که حقه را مهر کردند، او با شتاب و شدت آمد و چهره‌اش رنگ زرد به خود گرفت.

هوش مصنوعی: وقتی به نزدیک تخت بلند رسید، آن حقه را با مهر و سجاف قرار داد.

هوش مصنوعی: او با پادشاه گفت که مراقب باشد و این راز را به گنجینه‌دار خودش بسپارد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که تاریخ، ریشه و اساس یک واقعیت یا موضوع خاص را به وضوح نشان داده است. به عبارت دیگر، آنچه که در حال حاضر وجود دارد، بر اساس وقایع و عناصری است که در گذشته شکل گرفته و ثبت شده‌اند.