هوش مصنوعی: تا چه زمانی باید در دل خود درد و آه را پنهان کنم؟ به سوی سیاهی می‌روم تا چهرهٔ خورشید و ماه را تیره کنم.

هوش مصنوعی: تا کی آسمان به دشمنی ما ادامه خواهد داد؟ ای ناله، جمع کن سپاه اشک و آه را.

هوش مصنوعی: تا کی باید آسمان راه فرار ما را ببندد؟ ما هم باید با زور و lamentation (گریه) راه را ببندیم.

هوش مصنوعی: موج غم و اندوه من از یکدیگر جدا نمی‌شود و مانند کوه‌های محکم، احساسات من به آسانی تغییر نمی‌کنند. حتی یک برگ کاه هم نمی‌تواند این استحکام را بشکند.

هوش مصنوعی: زمان آن فرارسیده که همچون مژه‌ها، نگاهی حزن‌آلود را به شکلی نو در پوشش عزا بیفکنم.

هوش مصنوعی: روزهایی که برایم سخت و تیره‌وتار بود، حالا به شب‌های سیاه و غم‌انگیز تبدیل شده و حس می‌کنم که همه‌ی روزها و شب‌ها به یک اندازه تاریک و غمناک شده‌اند.

هوش مصنوعی: در این زمان که حوادث و مشکلات بسیاری پیش آمده‌اند، فردی نمی‌تواند در درمان و یا رفع این مشکلات موفق باشد. اکنون که حکمت و دانش نیز تحت تأثیر این وقایع قرار گرفته‌اند، درمان دردهای این زمان کار آسانی نیست.

هوش مصنوعی: در اینجا به این موضوع اشاره می‌شود که وقتی یک شخصیت بزرگ و قدرتمند از بین می‌رود، دیگر اثری از بزرگی و شجاعت او باقی نمی‌ماند. به نوعی نشان‌دهنده‌ی حزن و اندوه از فقدان یک فرد تاثیرگذار و برجسته است که دیگر نمی‌توان همانند او را یافت.

هوش مصنوعی: چهره‌اش مانند آفتاب می‌درخشد و بر جلال او گویی نور خورشید تابیده است. وقتی صحبت می‌کند، کلامش مانند گلاب است که طعمی تلخ دارد، درست مثل گل که در عین زیبایی، گاهی زهر هم می‌زند.

هوش مصنوعی: زینب آرزو داشت که در بهشت زندگی کند و به همین دلیل زمانه را از میان گل‌های دنیا انتخاب کرد.

هوش مصنوعی: او از این دنیای زودگذر رفت و به بهشتی جاویدان رسید، و از منبعی زلال و واقعی بهره‌مند شد که اینجا تنها خیال و توهم بود.

هوش مصنوعی: این دشواری و تنگنای زندگی ارزش ماندن در آن را نداشت، به همین خاطر به سرعت به سوی جهانی دیگر حرکت کرد.

هوش مصنوعی: این نوجوان وقتی از دنیا رفت، نه در دوران جوانی و نه در بین مردم به اندازه‌ای که باید، معروف و شناخته شده بود.

هوش مصنوعی: اگر دو سال دیگر بر تخت عمر می‌نشستی، ممکن بود آدمی را ببینی که مثل آفتاب درخشان و تابان است.

هوش مصنوعی: او در دانش و کمال به جایی رسیده که کارش بی‌نظیر است و به گونه‌ای است که می‌تواند به سوالاتی که تاکنون مطرح نشده‌اند، پاسخ دهد.

هوش مصنوعی: زمانه را به هم می‌زند و در شهر آشوب به پا می‌کند، ولی شاگرد من نبود بلکه کسی بود که استاد دهر محسوب می‌شد.

هوش مصنوعی: حسرت می‌خورم که تنها کسی که در این خانه بود، آنجا را ترک کرد. ببین این آدم لنگ‌ک (گوژپشت) را که چگونه پشت ما را شکسته است.

هوش مصنوعی: ای کاش آن هوشیاری و درک و ذکاوت وجود داشت، اما افسوس که لطافت و نرمی روح بلندمرتبه را از دست داده‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر تو به خاطر خوشبختی و قدرتی در این دنیا مدتی به تماشا نشستی، می‌توانستی ببینی که انسان‌ها به کجا می‌نشینند و در کجا زندگی می‌کنند.

هوش مصنوعی: در این میهمانی که به نظر دیوانه‌وار می‌آید، او هوشیار و بیدار مانده بود و در این مسیر دشوار و پرپیچ و خم، به آرامی حرکت کرده بود.

هوش مصنوعی: ای روشنی بخش چشم من، بدون تو نه خورشید وجود دارد که روز را زندگی ببخشد و نه ماهی که شب را زیبا کند.

هوش مصنوعی: بدون تو، هیچ لذتی در این دنیای ویران باقی نمانده است. حتی اگر آفتاب آسمان را سیاه کند، هم‌چنان این وضعیت بهتر از زندگی بدون تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: تو رفتی اما نام نیکت باقی مانده است. سخنان تو مانند اشک در چشمان ما باقی مانده است.

هوش مصنوعی: تو که از میان ما رفتی، دل تنگ و رنج‌کشیده‌ی ما بر خاک آرامگاهت مانند سنگی سنگین و بی‌احساس باقی مانده است.

هوش مصنوعی: تو درخشندگی و زیبایی زمانه هستی، اما من به خاطر گرد و غبارهایی که بر روی زندگی‌ام نشسته، نتوانسته‌ام از آن زیبایی استفاده کنم و تنها گرد و غبار باقی مانده است.

هوش مصنوعی: در باغ بدون تو هیچ غنچه‌ای شکوفا نشد و این درد عمیق در دل من مانند بهاری سوزان باقی ماند.

هوش مصنوعی: زمانه بر تو تسلط دارد و تو را به جلو می‌کشاند، ولی در نهایت تو با پیشرفت‌ها و تلاش‌هایت از زمانه جلوتر رفتی و آنجا ایستاد.

هوش مصنوعی: تو در این دنیا انسانی با فضیلت و خوب بودی، اما حال که رفته‌ای، خوبی‌ها و ویژگی‌های برجسته‌ات در اینجا بی‌ارزش و بی‌نظیر باقی مانده است.

هوش مصنوعی: تو در کنار دوستان و محبوبان مانند گلی بودی، ولی اکنون رفته‌ای و اشک‌هایم مانند خون، همچون گل در کنار مانده‌اند.

هوش مصنوعی: بی‌تو، حتی دوستانم نیز خود را نابود می‌کنند تا زندگی‌شان را در غم و اندوه بگذرانند.

هوش مصنوعی: روزی که من در جایی بودم و تو در عالم دیگری، آهی که از چشمان تو بیرون می‌آمد، می‌توانست مرا بپوشاند و به مانند کفن درآورد.

هوش مصنوعی: تو در کنارم بودی و حالا که نیستی، زندگی من به سختی می‌گذرد. ای کاش تو در این دنیا بودی! وای بر من.

هوش مصنوعی: هیچ کس در زندگی نتوانسته است مانند من، که در جدایی تو مانند یک مرده زنده هستم، مرگ خودش را تجربه کند.

هوش مصنوعی: در زندگی، وقتی تو مانند گلی زیبا در زمین زندگی میریزی، من با هزار زبان و بیان به تو عشق و محبت می‌ورزم و احساسات خود را به تو ابراز می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که تو از میان اهل علم دور شدی، زمانه نیز به خاطر این که کلمات تیره‌ای در ادبیات وجود دارد، خانه‌ی سخن را تغییر داد.

هوش مصنوعی: گل به خاطر دوری چهره تو همچون خاری بر درخت سرو به دلیل درد و رنج تو در باغچه منزوی شده است.

هوش مصنوعی: بلبل به خاطر جدایی از گل، در سوگ زیبایی تو آواز می‌خواند و در غیاب قامت زیبای تو، قمری با نغمه‌سرایی خود به یاد تو می‌پردازد.

هوش مصنوعی: در دوری از چهره زیبای تو، ای درخت تنومند بستان، نه دشمنان را در کنار خود دارم و نه دوستانی برای دلخوشی.