فیاض لاهیجی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای خواجه تو می‌روی و دنیا ماند</p></div>
<div class="m2"><p>بیچاره تنت به گور تنها ماند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سرمایه عمر چون به جا هیچ نماند</p></div>
<div class="m2"><p>سودی ندهد که مال بر جا ماند</p></div></div>

دیوان ملا عبدالرزاق فیاض لاهیجی به کوشش امیربانوی کریمی - ملا عبدالرزاق فیاض لاهیجی - تصویر ۲۷۷

دیوان فیاض لاهیجی به کوشش جلیل مسگرنژاد - عبدالرزاق لاهیجی (فیاض) - تصویر ۲۲۹

شمارهٔ ۵۲

ای خواجه تو می روی و دنیا ماند
بیچاره تنت به گور تنها ماند
سرمایه عمر چون به جا هیچ نماند
سودی ندهد که مال بر جا ماند

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به جدایی از دنیا و ناپایداری زندگی اشاره می‌کند. او می‌گوید که زمانی که انسان از این جهان می‌رود، تنها جسمش در خاک می‌ماند و همه چیزهایی که در طول عمر جمع کرده، ارزش چندانی ندارند، چرا که نمی‌توانند انسان را در آخرت یاری کنند. در نهایت، عمر که می‌گذرد، هیچ چیز از مال و ثروت باقی نمی‌ماند و هیچ سودی ندارد.

شمارهٔ ۵۰

شمارهٔ ۵۱

هوش مصنوعی: ای آقا، تو در حال رفتن هستی و دنیا به حال خود رها شده است، بدن تو در قبر تنها خواهد ماند.

ای خواجه تو می‌روی و دنیا ماند

بیچاره تنت به گور تنها ماند

هوش مصنوعی: وقتی که عمر انسان به پایان برسد، هیچ چیزی از آن باقی نمی‌ماند و ثروت و مال هم ارزش واقعی نخواهد داشت.

سرمایه عمر چون به جا هیچ نماند

سودی ندهد که مال بر جا ماند

شمارهٔ ۵۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده