فیاض لاهیجی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>وصل است متاعی که به دیدن نرسد</p></div>
<div class="m2"><p>این شهد تمنّا به چشیدن نرسد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کامی به هوای حسرتش خوش می‌دار</p></div>
<div class="m2"><p>کاین میوه لطیفست به چیدن نرسد</p></div></div>

شمارهٔ ۴۳

وصل است متاعی که به دیدن نرسد
این شهد تمنا به چشیدن نرسد
کامی به هوای حسرتش خوش می دار
کاین میوه لطیفست به چیدن نرسد

هوش مصنوعی: این اشعار به حسرت و longing اشاره دارد. شاعر بیان می‌کند که برخی چیزها که قابل مشاهده یا لمس نیستند، ارزش و جذابیت خاصی دارند. حسرت و امید به چیزی که به دست نیامده، به زیبایی و لطافت آن می‌افزاید. به نوعی، شاعر انگاره می‌کند که لذت واقعی در دست نیافتن به آن چیز نهفته است.

شمارهٔ ۴۱

شمارهٔ ۴۲

هوش مصنوعی: محصولی که به آن دسترسی پیدا نشود، واقعی نیست. این شیرینی آرزوها وقتی چشیده نمی‌شود، ارزش ندارد.

وصل است متاعی که به دیدن نرسد

این شهد تمنّا به چشیدن نرسد

هوش مصنوعی: کامی را با آرزوی حسرتش خوش نگه‌دار، چون این میوه‌ی لطیف به دست نمی‌آید تا چیده شود.

کامی به هوای حسرتش خوش می‌دار

کاین میوه لطیفست به چیدن نرسد

شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده